Droom en film

Het was behoorlijk romantisch met de gabbers en de zombies.

Ik hield als kind van Roald Dahl. Maar dan vooral van zijn grotemensenverhalen die niet goed afliepen. Als twaalfjarige schreef ik zelf verwoed opstellen over mannen die hun vrouw vermoordden en onzichtbare wezens. 

Afgelegen hutjes in de sneeuw

Later ging ik andere dingen schrijven. Maar het heeft iets van een trip down memory lane dat ik nu met een man ben wiens bijnaam Mr Horror is. En ja, dan kan het dus ook gebeuren dat het “Mr Horror’s Halloween Horror Show” is door het hele land. En dat je met Mr Horror in een T-shirtje mee gaat met de trein om de Halloween Horror Show te openen in Utrecht. Pal naast Thunderdome, de sfeer zit er meteen goed in. Dat je daar zo gezellig in de regen tussen de hardcore techno’s loopt als hun welwillende oom en tante. Op weg naar een zaaltje gevuld met horror hardcores, al net zo kinderlijk blij en fanatiek.
Net voor middernacht terug in Tuschinski waar sommige mensen helemaal in stijl verkleed zijn. Dat je denkt ik kijk twee films en je toch ineens de hele nacht blijft. Zombies en serial killers en psychopaten en afgelegen hutjes in de sneeuw. En een gruwelijk spel in een landhuis waar de bruid gedood moet worden voor zonsopkomst. Ergens in de nacht verspringt de tijd en raak je sowieso het gevoel van dag en nacht kwijt, van droom en film.  

En dan is het toch ineens ochtend en ga je met Mr Horror als laatste Tuschinski uit, dat zich alweer opmaakt voor de ochtendvoorstelling van iets liefs. De metro rijdt nog niet dus je loopt gearmd naar huis door Amsterdam dat net een klein beetje wakker aan het worden is – maar nog niet helemaal. Het is zondagochtend, het regent een piepklein beetje en de bakker geeft je gratis croissantjes.