Er is een liedje waar ik al jaren naar op zoek ben.
De tekst weet ik niet, maar er is iets met oehoehoe dat al zo lang in mijn hoofd zit, al bijna mijn hele leven.
First cut
Een tijdje dacht ik dat het de Earth Song was, van Michael Jackson. Maar laatst hoorde ik het echt, in een film. Razendsnel spoelde ik terug en toen -eindelijk, eindelijk- had mijn hoofd rust. Goodbye Yellow Brick Road, heet het lied kennelijk, en het is van Elton John. Sinds ik het terug heb gevonden, heb ik het al een keer of twintig geluisterd. En elke keer overvalt het me weer, vooral bij dat oehoehoe. Een melancholie, iets zoets en dieps.
En ineens -paf- ging er ergens een luikje open. Zou het soms zijn dat… Ik zocht op wanneer het lied was uitgekomen en het klopte precies. In dat jaar was ik een klein meisje. En ik ontmoette een Amerikaanse jongen, de zoon van de sekteleidster. Terwijl in een soort jeugdherberg onze ouders zich wentelden in al het sektedrama (lees mijn boek Een heel bijzonder meisje maar), klom elke avond die jongen over de schotten om de bedden naar mij toe. We aten chocola die ik overdag had verzameld en lazen samen in mijn bibliotheekboek. Het maakte niets uit dat we elkaars taal niet verstonden, de meeste tijd zaten we alleen maar naar elkaar te kijken en te lachen. Het was puur en echt. En het eindigde met een klap toen mijn moeder van de ene dag op de andere de sekte verliet, met ons, haar kinderen, in de auto. Verbijsterd was ik, ik had niet eens afscheid kunnen nemen. I love you, schreef ik in een hart met stift, ik liet mijn moeder postbode zijn. Jarenlang bleef ik aan die jongen denken. The first cut is the deepest.
Elton John was vast veel op de radio in die tijd. De klanken werden de schurende en toch troostende soundtrack van een gevoel dat ik nog niet kon duiden. Oehoehoe.
