Lieve Jeroen, mijn oudste neef, ik schrijf vandaag je naam en slinger hem de wereld in. Jeroen Jeroen!
Het is niet meer zo dat ik elke dag aan je denk. Niet zoals je ouders, die alweer maanden opzien tegen deze dag, 11 augustus. De dag dat jij besloot dat het niet de moeite waard was om verder te gaan. De dag dat jij, hoe poëtisch en hoe wrang, in de Heelalstraat op het hoogste flatgebouw klom. En sprong.
O Jeroen ik ben zo boos geweest, dat durf ik je nu wel te zeggen. Op jou, om wat je je ouders hebt aangedaan, je grootouders. Voor hen ben je trouwens nog steeds een held, geen kwaad woord over hun zoon, hun kleinzoon. Respect, eeuwige liefde, trouw – zo getuigen zij van hun liefde voor jou. Ze dragen je as op hun borst en je naam op hun lippen. Elke dag, elk uur.
Maar ik heb het wel gezien natuurlijk, hoe zij eigenlijk niet meer verder konden. Hoe na die ene 11 augustus hun leven zo goed als al zijn glans heeft verloren.
Een jongen om van te houden
En op mezelf ben ik ook heel boos geweest. Dat ik het niet heb gezien met al mijn zogenaamde intuïtie. Dat ik er niet was om je te vertellen dat, ja natuurlijk, het leven ellendig is en naar en hoe je wel kunt wegkwijnen van onzekerheid, zeker als je nog maar zeventien jaar oud bent. Maar dat het leven ook, met net zoveel kracht, geweldig en licht en om te lachen is. Je had alleen maar een beetje hoeven wachten. Zo’n mooie, lieve jongen als jij, een jongen om van te houden. Dat was alleen maar méér geworden, echt waar.
Ik heb je niet gered. Ik heb je niet gekend.
Maar ik geloof dat ik eindelijk niet meer boos ben. En wat blijft is een soort buigzaam verdriet – en heel veel foto’s in een gouden lijstje bij opa en oma.
Waar ben je nu, Jeroen?
In jouw hemel of nog ergens op een tussenstation? Ik denk wel eens het laatste. Die beschermengel die al zo lang met ons meereist, ben jij dat soms? In de woestijn, in de jungle, op het dak van de Landrover. Laatst nog bij Chaia en haar paard. Heb jij dat zware paard toen opgetild, heel snel en toen niemand keek, zodat je nichtje niet werd verbrijzeld?
Dat is fijn om te denken. Net zoiets als dat ik je soms voorbij zie komen op onze patio, ergens vanuit mijn ooghoek.
Dan weet ik het weer: ‘Dat is Jeroen. Hij is er nog.’
11 reacties op “Brief naar jouw hemel”
Lieve anna dank je xx
Mooi Anna, en ontroerend.
Erik
Wat een mooie woorden, maar wat ongelofelijk moeilijk om ze te schrijven, lijkt me.
ben er stil van. x
Ik denk nu weer veel aan mijn buurmeisje, zij heeft 20 jaar geleden een soortgelijke keuze gemaakt.
Dank voor je mooie woorden, Anna.
Dag Heidi.
Ada
Zucht… Dankje!
Wat heb jij dit onbeschrijflijke gevoel van heen en weer geslingerd worden tussen alle emoties goed verwoord. Het raakt me diep en maakt veel los. En wat een liefde spreekt hier uit!
[…] verhaal van Jeroen staat hier: http://www.annavanpraag.nl/2011/08/brief-naar-jouw-hemel/ Categorieën: […]
Pff waar te beginnen waar te zeggen wat men doet met wat het met je doet..
Ik ken je vader als een rechtdoorzee man en heb aanzien naar hem,zo ook naar jouw ondanks dat je dr niet meer bent.
Ik heb je niet gekend maar als ik naar je pa kijk zie ik ook soms wat het met hem det,stille glazen ogen die mij niet bedrogen, diep in zijn hart zie ik wat velen niet zien en soms begrijp ik en volg ik hem weer .
En soms aak ik hem weer kwijt maar wat die never zal kwijtraken is de onvoorwaardelijke liefde naar jouw want jongen dat heeft die zekers , echt’
Waar je ook nu bent je begeeft wees daar zoals je nu ook voor derden betekend en dr bent want dat ben je.. zielen vergaan never evr zolang de liefde gedachtens over deze mensen zich otfermen en jongen , jij zal heel lang bestaan waar dan ook.. want wat ik iedere dag zie als ik naar hem kijk…
Zo hoop ik ook ooit in gedachten te mogen overleven for ever..dr wordt van je gehouden.. echt”
Mooi Anna!
Wat enorm mooi geschreven en wat een troost moet dat voor. Iedereen die Jeroen gekend heeft zijn zulke mooie woorden het waarom komen jullie nooit achter daarom blijft het ook moeilijk heel veel sterkte ❤️❤️