Anna van Praag

Afgelopen zondag werd mijn moeder negentig jaar oud. En was ze ook al vijf jaar dood.

De meeste mensen hebben echte banen, op echte plekken. Met koffiecorners, kopieerapparaten en borrels. Soms mis ik dat. Dan voel ik me zo’n vage rommelaar in mijn huisje, met mijn eeuwige geschrijf en de schrijfcoaching, die wat overdreven ‘de schrijfwinkel’ heet in mijn mapjes.

Als kind fietste ik eens door het bos naar huis. Op de weg voor me lag, precies in het midden, een sinaasappel. Feloranje straalde hij me tegemoet. Ik moet niet over die sinaasappel rijden, dacht ik steeds, niet over die sinaasappel rijden… En toen ik eindelijk bij de sinaasappel aankwam, pats! Vol erop.

‘Ik had totaal geen tijd voor de doden,’ zei ik tegen de lichtelijk onthutste dochter.

Ik was dus ineens voorzitter van een lief stembureau in Amsterdam Zuid, randje Buitenveldert. Amsterdamser kon bijna niet.

‘Ik hoop dat mijn benen sneller opwarmen dan de aarde.’

Ik liep een beetje met mijn ziel onder mijn arm. En er gingen mij dingen aan het hart. Dus toen had ik ineens op die knop gedrukt.

Ik ben zeker tien jaar 30 jaar oud geweest. En zeker twintig jaar was ik 8, deels tegelijkertijd met 30.

Ik had een fotoshoot. Dat klinkt glamoureus en dat was het ook wel. Behalve dat ik kans had gezien mascara letterlijk IN mijn oog te smeren. Dat kan dus kennelijk, het leek net of ik een moedervlek in mijn oog had.

Soms denk ik wel eens aan de buren, de muren zijn hier dun.