De nieuwe feestzaal

Ging het ook nog een keer niet goed hier in Rwanda? Ja dus. Maar dat lag niet aan mij. En ook niet aan de kinderen.

We rijden Rwanda dieper en dieper in, over die duizend  heuvels. Duizend geuren ook, van houtvuur tot gefrituurd eten en van Afrikaans zweet tot zoete bloemen. Langs de weg vrouwen met bonte kleren en van alles op hun hoofd, en heel veel kleine schattige  kindjes die zwaaien en staren. Hallo Afrika, daar ben je weer!
De school ligt ergens aan een dirt road. Voorop gaat de auto van de ambassadeur die vandaag ook mee is – herkenbaar aan de gewichtige Nederlandvlaggetjes op de motorkap. Daarna ik in de nieuwste, glimmendste Landrover die ik ooit heb gezien. Door plassen en kuilen gaat het, aangestaard door honderden ogen. We raken de weg nog kwijt, wat een gedoe en gedraai geeft en nog veel meer starende ogen. Maar daar is dan toch de school die we zoeken. De directrice staat al op de uitkijk: een Britse dame in een Frans mantelpakje, foundation op de oude wangen, want deze vrouw is 78 jaar oud. Desondanks razendsnel stormt ze  langs mij heen zonder enige begroeting vergrijpt zich zo’n beetje aan de ambassadeur.
Het is de eerste keer sinds mijn verblijf hier dat ik iemand het woord genocide hoor uitspreken, want ik hoor de directrice zeggen: ‘Dit is zeker geen eliteschool, maar juist een voor de wezen en allerarmsten en de slachtoffers van de genocide.’ Bovendien legt ze de ambassadeur uit dat dit een school is op humanitaire grondslag die kinderen leert zich kritisch op te stellen.

Zendmicrofoons

 ‘En dit is ie dan: onze nieuwe feestzaal.’  Trots wuift de directrice met de gemanicuurde handjes in het rond. ‘Er moet natuurlijk nog wel het een en ander aan gebeuren.’  De zaal is mooier dan wat ik hier op elke andere school heb gezien. Groot en licht en met een heus podium. Iemand komt op mij af met een zendmicrofoon. Kennelijk gaat ‘het’  hier plaatsvinden. Ik tel toch algauw zo’n tien andere microfoons, wat zijn ze van plan?
De directrice heet iedereen welkom, of eigenlijk vooral ‘ de special guest van de dag:  de ambassadeur, helemaal uit Kigali overgekomen voor de opening van onze nieuwe zaal’ .
Dan moet ik op het podium gaan zitten, met een groepje geschrokken kinderen aan mijn voeten. In de enorme zaal zitten de ambassadeur, de directrice en nog een paar witten op de eerste rij. Daarna heel lang niets. Helemaal in de verte nog een aantal kinderen. Om het nog ongemakkelijker te maken loopt er ook nog een presentator tussen mij en de zaal heen en weer, die een groot talent blijkt te hebben voor het doodslaan van discussies en wiens enige opdracht het lijkt te zijn om strak binnen de tijd te blijven. Daar zit ik dan met die stomme microfoons die natuurlijk gaan piepen en  zenders die ze vergeten uit te zetten, en totaal onvoorbereide kinderen die vooral onder de indruk zijn van alle techniek (er is een extra generator en 2 man gespecialiseerd audiopersoneel voor ingevlogen hoor ik later).

 Special guest

Ik doe mijn best, laat ik het daar maar op houden. En de kinderen ook, hoewel elke interventie handig wordt onderschept door de pesentator (hoezo kinderen kritisch leren zijn?) ‘Zijn onze kinderen niet geweldig en knap en bijzonder’  kwezelt hij, net als we een beetje op gang beginnen te komen met een gesprek over een verhaal met twee eindes. ‘Laten we klappen voor onze kinderen, zo interessant allemaal. En nu gaan ze drummen.’
En ja, dan gaan de kinderen drummen en dansen op het nieuwe podium en dat is heel leuk – natuurlijk is het dat!
De ambassadeur (geen kwaad woord over deze man!) houdt nog een afsluitend praatje over ‘de echte special guest van vandaag en hoe bijzonder het is dat de kinderen kennis hebben kunnen maken met… en dat hij hoopt dat zoals in het sprookje dat Anna voorlas, de school net zoveel belang aan literatuur gaat hechten als aan drummen en dansen…’.  Een lief en heldhaftig praatje.
Wat vervolgens geheel teniet wordt gedaan door de afsluitende woorden van de directrice (letterlijk): ‘Het spijt ons enorm dat onze zaal nog niet helemaal af was en dat de show van de kinderen ook nog niet echt goed was. Hopelijk komt u (en hier kijkt ze, als ze niet zo oud en respectabel was zou ik zeggen geil naar de ambassadeur) nog eens terug als dat wel allemaal op orde is.’
En ze stapt koket het podium af.