Het carnaval is voorbij, de confetti waait het water in en de stad is weer rustig geworden.
Ook wij vertekken. We hebben in twee weken alle soorten inktvis klaargemaakt (de een gefrituurd, de ander in de pasta, de kleintjes in de soep) en de beste ijssalon gevonden (Il Doge, in de studentenwijk). Ik heb een capuccino gedronken in Florian alsof ik een hele beroemde -en ook hele rijke- schrijfster was (en dat dan Peter Jackson binnenkwam en ik had één uur om hem te overtuigen dat hij Het Heksenhotel moest verfilmen… of JK Rowling die net bezig was met het slot van Harry Potter… of anders wel George Clooney). Zo werd ik veertig.
En we hebben veel geslapen. De maanden voor vertrek waren enorm hectisch. De laatste weken nam er elke dag wel ergens iemand afscheid (van de dansles, de circusles, de school…). We sliepen te kort en te weinig. Hier in Venetië hadden we eindelijk weer tijd om te dromen.
De droom van Bloem
Ik liep over een marktplein met de zon in mijn hand. Die was enorm. Ik riep zachtjes: ‘Zon te koop’ en iedereen wilde hem hebben. Toen ik iemand de zon wilde geven, rolde hij weg door de regen. Dat vonden we niet zo erg.
De volgende ochtend kwam ik terug en toen was de zon er weer, hij was de hele wereld omgerold en hij was een stukje heter geworden. Ik verkocht de zon aan de man, die hem in de lucht gooide. De zon steeg op. En het werd mooi weer.
De droom van Chaia
Iedereen die wij kenden ging mee in de Landrover – wel meer dan honderd mensen. En het regende luiers en telefoonsnoeren en oorbelachterkantjes. Lola en ik zaten naast elkaar.
In Duitsland waren overal bloemen en mama zat uitgeput onderuit met een strohoed op van de zon de genieten. Karlijn zei: ‘Zullen we die bloemen maar opeten?’ Iedereen begon met grote happen van de bloemen te eten.
Net toen ik ook een hap wilde nemen, werd ik wakker.
Nu gaan we de auto ophalen, die al die tijd op een verre parkeerplek heeft staan wachten. Marco Polo vertrok vanuit Venetië naar het oosten; onze reis gaat westwaarts.
