(Tanger, km 5008)
“Vijf retourtickets,” noteert het meisje van de boot, “en een auto.”
Nee, enkele reis.
Ze kijkt op, heel even maar.
“Vijf enkele reis. En een auto.”
Binnen drie kwartier ben je in Marokko.
Mannetjes. Formulieren. Nog meer mannetjes. Nog meer formulieren. Stempels. En of Ilco even mee wil komen naar de politie. Die vervolgens vraagt of hij niet een kleine bijdrage voor hem heeft.
“Ik heb nog niet gewisseld,”zegt Ilco.
“O,” zegt de politie, “nou, dan is hier een man die u kan helpen aan een hotel.”
“We hebben al een hotel,” zegt Ilco.
“O,” zegt de politie weer.
Ilco geeft een paar euro.
En toen reden we eindelijk Tanger binnen.
Tover
Het hotel was het lievelingshotel van de schrijver Paul Bowles. Hier is ook een deel van zijn film The Sheltering Sky opgenomen: het melancholieke verhaal van drie Amerikanen die vlak na de tweede wereldoorlog in Tanger aankomen om vandaar de woestijn in te trekken.
Het is zo’n fijn vergane glorie-hotel dat uitkijkt over de haven. Overal mozaiekjes, moorse bogen en smeedijzer; het lijkt het Alhambra wel. Achter het hotel begint de Medina: een wirwar van steegjes, kleuren, piepkleine winkeltjes en trappetjes. En steeds klinkt daar de gebedsoproep, die schalt uit de speakers van de moskeëen.
Dit is de tover waarnaar ik op zoek was, een nieuw licht dat dwingt tot een verhoogde staat van bewustzijn, net zoals wanneer je verliefd bent. Dit is waarom we op reis gingen.
Maar… wat zijn we ineens ver weg.
De kleding alleen al: niet zozeer de hoofddoekjes vallen op, maar de vormeloze kaftans, zowel van mannen als vrouwen. Ilco en Bloem willen er al bijna een kopen, het is niet eens een grapje.
Ondertussen raken we hopeloos verdwaald in de Medina, waar het zo bij het vallen van de avond snel afkoelt. Een “gids” neemt ons ongevraagd op sleeptouw: “Beautiful colours, beautiful views.” En bij een zwaargesluierde vrouw: “Look, muslim woman.” Maar wij willen alleen maar naar ons fijne hotel.
“Arab spices, smell, SMELL, is safran,” murmelt de man (tegen Ilco, mij heeft hij allang afgeschreven als weer zo’n chagrijnige, ongeïnteresseerde toeriste).
Eindelijk in het hotel moet Chaia ineens huilen. “Ik mis oma. En oma. En Lola.”
Het restaurant is nog dicht want de tijd is twee uur teruggesprongen.
“Wieviel kostet das Bier?” brullen twee Duitsers op het terras. Vragen om bier in een moslimland – bij zulke toeristen wil ik ook niet horen. Ik staar over de haven, de zee, de flats en de Medina. En de wijde lucht erboven.
The sheltering sky.
