(Nouakchott)
Dit is nu ons Mauretaanse leven:
We wonen in een auberge en er trekken allerlei gehaaste reizigers aan ons voorbij, op weg naar Senegal en Mali, of alweer terug naar Europa. Voor onszelf rijgen de dagen zich aaneen als een snoer van onopvallende kralen. Af en toe zit daar een pareltje tussen:
– Ilco duikt bij het glamourloze strand door de golven met duizenden glibberige sardinen.
– Bloem en Chaia hebben voor het eerst echt vriendinnen die bij ons komen spelen en eten. Ze zijn Afrikaans en hebben mooie namen als Fatma, Tatouche en Nanouche; ineens leren onze dochters Frans.
– Dunya speelt eindeloos met een autootje “en de kindjes gingen over een hobbelweg en ze vielen niet om”.
– Ikzelf begin te fantaseren over een nieuw boek. Heel inspirerend is de bibliotheek van het centre culturel francais, weer een soort oase maar dan anders: voor het eerst sinds tijden weer boeken, schilderijen en films om me heen.
En elke dag zien we langzaam, heeeeeeel langzaam, de auto weer opgebouwd worden. Nog een week, hopelijk…..
Juf Hetty
“Het tegenovergestelde van nergens is niet ergens maar overal.” (Arthur Japin)
We hebben nu ook alle tijd voor de Wereldschool. Dat gaat als volgt. Bloem en Chaia moeten elke dag twee uur huiswerk maken en af en toe een toets of een dictee. We hebben schoolboeken bij ons, schriften en cds. Alle gemaakte toetsen verzamelen we en wanneer we een postkantoor zien dat er een beetje betrouwbaar uitziet, sturen we het op naar de Wereldschool in Lelystad.
De Wereldschool stuurt die toetsen vervolgens door naar juf Hetty, de vaste juf van Bloem en Chaia. Juf Hetty woont in Amerika, dus de brieven moeten nog een flink stuk verder.
Juf Hetty kijkt de toetsen na en stuurt vervolgens een bericht aan Bloem en Chaia per email. Dat bericht is meestal zoiets als “Goed gedaan, ga zo door.”
Schooltje spelen
De school bestaat uit twee vakken, taal en rekenen. Omdat juf Hetty er nu eenmaal niet altijd bij is, ben ook ik juf geworden. Per ongeluk.
Ik doe drie ontdekkingen.
Leraren moeten goede planners zijn. Want waarom is er niet, zoals bij de kinderen hier, gewoon een boek per vak? Nee, er zijn werkboeken en opdrachtenboeken en toetsen en werkbladen en signaalvellen en meesterkaarten die “op een duidelijke plek in de werkkamer dienen te worden opgehangen” (waar dan, in de Landrover?)
De tweede ontdekking is (niet verder vertellen) dat qua rekenen ik ongeveer ben blijven steken op het niveau van groep zes. Ik vind het reuze lastig: verhoudingstabellen, meetkunde, ingewikkelde vermenigvuldigingen en alles UIT JE HOOFD.
Maar gelukkig is er ook: het plezier van schooltje spelen onder de blauwe hemel, in de berbertent, op het strand en zelfs hier in Nouakchott… met twee slimme, halfblote meisjes met hun neus vol zomersproeten. Zie ook de map met fotos van de Wereldschool op de fotosite van Ilco (via “meer fotos”).
En nee, we spijbelen bijna nooit.
PS Voor wie er nog steeds geen genoeg van kan krijgen: koop vanaf 25 mei de Kidsweek met daarin een reportage over en van Bloem en Chaia.
