(Cap Skiring, km 10830)
“En ik was een man toen de zon weer opkwam…”
We zitten op een eiland, tussen twee armen van de Casamancerivier. Het is avond, de meisjes slapen.
Ik denk aan mijn nieuwste boek. Daarin speelt een Diola intitiatieceremonie, die van jongens mannen maakt. Ze gaan een paar nachten het Geheime Bos in en daarna zijn ze volwassen. Zo’n ceremonie komt per dorp maar eens in de twintig jaar voor. En precies nu vindt zo’n initiatie plaats, in een verscholen dorpje aan de andere kant van het water. Wat zou ik er graag even kijken… maar dat kan niet, het is supergeheim.
Ilco en ik staren over het water waarin honderden sterren weerspiegelen. Er is geen maan.
En dan gebeurt het. De geluiden. Het water draagt ze naar ons toe, helemaal vanuit de andere kant van het Geheime Bos. Alsof we er middenin staan. Het bong-bong-bonbong van de tamtam die het verhaal vertelt van de jongens die vannacht man worden. Het geloei van de koeien die geofferd gaan worden. Gegil en geknal van vuurwerk En het zingen. Woest gebral, als van voetbalsupporters na een finale. Maar ook ineens hoog en etherisch, toverachtig mooi. En steeds weerklinkt de tamtam, de hele nacht door.
Kalkoenen
Een andere nacht, een ander dorp. De rijkste man heeft ons in zijn huis uitgenodigd. Speciaal voor ons zet hij ’s avonds de generator aan en het hele dorp komt zijn telefoontje opladen.
De daktent klappen we open op het erf en Ilco en ik mogen in “de mooie kamer” in een echt bed met muskietengaas eromheen. Verder slapen in het huis ook nog de vrouw, de kinderen, de neven, de nichten, de zussen en ook de moeder van de rijke man. En honden, poezen en kippen.
’s Nachts is het zo heet in de mooie kamer. Hanen kraaien, ratten vechten, kakkerlakken krabbelen, kalkoenen gillen – een geluid alsof de oude moeder stikt in een vissengraat. De dorpsgek stommelt dronken over het erf en probeert tevergeefs in de daktent te klimmen. Hij stort naar beneden, bovenop een geit – dit tot grote hilariteit van Bloem en Chaia die door het raampje naar beneden gluren. Het wordt een lange, hete nacht.
Penelope
Maar meestal slapen wij juist heel diep, bijvoorbeeld deze week op het eiland waar je kunt leven van passievruchten, mango’s en kokosnoten. Het grootste deel is onbegaanbaar woud. Alleen wij zijn hier. En de Franse heks die zich als een kluizenaar teruggetrokken heeft. Haar benen zitten onder de wonden en ze heeft een hond die Penelope heet. Maar nu slaapt ze, ver weg in haar huisje. Alles slaapt. Het is zo stil! Je hoort alleen het hoge fluiten van de krekels. En ’s ochtends de vogels.
