(Bissau, km 11.302)
In Guinee Bissau is overal oerwoud. Veel daarvan is Heilig Bos, waar geesten huizen en oude rituelen worden voltrokken.
Daar zouden we gaan kamperen.
Algauw sloot het bos zich om ons heen. Het is een oerwoud dat je opslokt, niet alleen hoog, maar ook juist heel laag begroeid met varens en struiken. Daar werkten we ons met de Landrover over een nauw paadje. Zand, blubber, kuilen, boomwortels. Af en toe hingen we helemaal scheef, takken en palmbladeren striemden de auto – die het overigens geweldig deed. Net als Dunya trouwens, die nu definitief over haar hobbelwegen-angst heen is, gelukkig.
Ik stifte mijn lippen en Ilco keek verbijsterd opzij: “Gaat ze het oerwoud in en wat doet ze…” Maar dat moest. Want we hadden net twee dagen in een klein dorpje gestaan, tussen de vissers, de voetballertjes en de varkens. Geen water, geen licht, reuze puur. Maar als je daar dan een buikgriepje krijgt, voel je je ineens wel erg vies en zweterig. En als dan de wc-situatie iets is als: zoek maar een plekje tussen de vissers, de voetballertjes en de varkens… precies, dan wordt die lippenstift ineens het laatste, onontbeerlijke teken van beschaving.
Camel Trophy achteruit
Ik vond dat bos eng. En ik had buikpijn. Dus halverwege zei ik, tot verbijstering van Ilco en de meisjes: “Ik wil terug. Ik wil een wc en een douche.”
“Maar we zijn nu net in jouw Heilige Bos,” zei Ilco, “je schrijft erover, we zouden gaan slapen in een Heilig Dorp en ’s nachts naar de dieren luisteren.”
Maar ik klemde mijn gestifte lippen op elkaar en Ilco vloekte maar een heel klein beetje, voordat hij begon aan de Camel Trophy omgekeerd: achteruit rijden over blubber, kuilen, boomwortels…
In de hoofdstad was ook geen elektriciteit en ook geen stromend water. Maar Ilco gooide net zo lang bakjes water over me heen tot ik mijn haar gewassen had en helemaal schoon was. En de volgende dag kocht hij geweldige rode schoentjes met hakken voor me. “Je was toch een dame?”
Nu kan ik alles weer aan.
Archipelago
Dus nu gaan we waarschijnlijk morgen (er gaat een boot, maar niemand weet precies waar, hoe laat en waar je kaartjes kunt kopen) naar de eilanden van Guinee Bissau. Heel ver, heel puur, heel paradijs. Geen elektriciteit en zeker geen Internet. Dus het kan even duren voor ik weer schrijf.
We nemen zo min mogelijk mee. Ook geen schoolwerk (wat hier wel enorm veel bekijks trekt).
Maar wel die rode schoentjes.
