(Kaapstad) Lees het vorige weblog er nog eens op na en bedenk: een ruige familie die soms wekenlang op het meest simpele eten heeft geleefd; die woonde in een auto en al in geen maanden meer een supermarkt had gezien. Die ontstellend armoedige ziekenhuisjes heeft bezocht en gewend is dat van een stad alleen de hoofdstraat geasfalteerd is (en soms zelfs dat niet).
En denk dan aan Kaapstad, stad van wolkenkrabbers, koffiewinkels, shopping malls, salad bars en speeltuinen. Wasserettes met echte wasmachines erin! Warm water, onbeperkt stroom, internet zo snel als een straaljager…
Opa en oma zijn er met kilo’s boeken en drop. ‘Ik merk dat jullie lang niet veel hebben gegeten,’ zegt oma als we al genoeg hebben aan een klein bordje eten (en vervolgens de een na de ander met buikpijn naar de wc verdwijnt).
Maar het licht is hier zo helder en de golven beuken zo prachtig tegen de Kaap. Ik koop nieuwe lippenstift en nagellak in drie kleuren. Dit zijn wij natuurlijk óók: een westerse familie met een geladen credit card en erg veel trek in wijn en schuimende capuccino (Ilco en Anna) en in echt Italiaans ijs (de meisjes).
Dansen
En vandaag, op 2 oktober, hebben we iets te vieren, Ilco en ik. Want het was op 2 oktober dat Ilco voor het eerst iets aan me vroeg. ‘ Wil je dansen?’ Het was op een of ander vaag feest, in Haarlem, maar daarna zijn we nooit meer opgehouden. Met dansen, met reizen.
Is dit de man van je leven?’ vroeg mijn vader, eigenlijk al heel snel. En ik zei ja.
Want dit is de man die de zigeunerin in me heeft wakker gekust. De grootste fan van mijn boeken, zelfs toen ik nog helemaal geen schrijver was. De man met wie ik het beste kan lachen van alle mensen op de wereld en die er ook nog eens uitziet als een filmster (veelgestelde vraag: ‘Ken ik jou niet van tv/de film/een popgroep…?’). Mijn persoonlijke stylist die zorgt voor de lichtheid van mijn bestaan. En natuurlijk de gedroomde vader van mijn kinderen. (Bloem: ‘Ik vind het echt heel vervelend, mama, dat jij papa al hebt. Met wie moeten wij nu later?’)
Dat werd allemaal beslist door die ene vraag op 2 oktober. En door mijn antwoord natuurlijk. Ja, ik wil met je dansen, altijd en zeker ook vandaag in het mondaine Kaapstad (terwijl opa en oma lekker oppassen) – dansen, net als op dat feest, nu precies vijfentwintig jaar geleden.
Vanaf vandaag: elke week popjesnieuws
Ik ontkom er niet aan, de elf popjes van Bloem en Chaia worden beroemd. Ze staan deze week in de Kidsweek Junior, we krijgen mailtjes over ze en een vriendin uit China heeft zelfs een kado voor ze opgestuurd. Daarom met ingang van vandaag elke week popjesnieuws.
Het verhaal van de Popjes begint met Juf. Juf is 37 jaar en komt uit Mongolië. Ze heet eigenlijk Marjolein. Marjolein Schreuder. Juf heeft een man, Leonardo, en negentien kinderen, die wonen allemaal in het Schreuderpaleis.
Op een dag kreeg Juf haar ‘eigen briljante idee’: ze ging een school oprichten, Wereldwijd. Die school reist over de hele wereld, ze maken dezelfde reizen als wij. Jufs Lievelingskind, Tut, zit ook op Wereldwijd, verder zijn het kinderen die ze geronseld heeft van over de hele wereld.
Juf houdt van alles dat roze of rood is (ze eet ook alleen maar rode en roze dingen), van zoenen en van zichzelf. Ze heeft haar eigen pretpark waar je in een speciaal huisje met haar kunt zoenen en tegen haar aan kunt kruipen in het spookhuis. Ze heeft een vreemde, sexy dans en haar meest typerende uitspraak luidt: ‘Oooo, het stuk, het stuk!’
(foto: Juf op de Tafelberg)
Volgende week: Mieke en Vriendin
