(Kosi Bay, km 27534)
Apen op de tent, apenpoep op onze stoeltjes. Een echte safari met giraffen, zebra’s en zelfs twee leeuwinnen, heel dichtbij. We zien een witte neushoorn zijn territorium ondersproeien, we horen hem hard gnuiven. Een paar giraffen wuiven hun lange nekken rondom een drinkplaats, het lijkt wel een prehistorisch sprookje. Nijlpaarden zwemmen langs met kleine nijlpaardbaby’s op hun rug. En door de lucht glijden adelaars en gieren, op zoek naar prooi.
Hoe dichter we bij Mozambique komen, hoe ongerepter. We zijn de enigen op prachtig wilde stranden waar we snorkelen met gekleurde vissen en flamingo’s elegant voorbij stappen op hun hoge sprieterige poten.
Zie ook Ilco’s andere mooie dierenfoto’s (via ‘ meer foto’s’).
Four Wheel Drive Only
Ook aan de mooie wegen komt een einde. Ik weet nu zeker dat ik nooit zo stoer zal worden als mijn dochters die ontspannen achterin zitten op weg naar weer zo’n verlaten baai. Slippen en stuiteren over het rulle zand zal ik NOOIT leuk vinden, ook al is de beloning dan groot.
En aan Ilco spiegel ik mij al helemaal niet, die is zo onverschrokken. Hij gaat duiken in de wilde zee en wordt onderweg uit een boot gegooid, nadat nog even de ‘lost body procedure’ is doorgenomen. Want er is hier sprake van hevige stroming en heel beperkt zicht. De andere duikers zijn dat gewend, Ilco eigenlijk niet. Eenmaal in het water is hij zijn groep onmiddellijk kwijt. “Zwemmen!” schreeuwt de schipper die snel uit het zicht verdwijnt.
En Ilco zwemt. De lost body procedure moet eigenlijk al beginnen, als hij eindelijk luchtbellen ziet. Dat zijn de anderen! Ilco is gelukkig een enorm goede zwemmer, dus hij duikt als een kanonskogel omlaag. Als hij beneden is, zwemt, zonder net of kooi, een meterslange haai op een paar meter aan hem voorbij.
En het meest opmerkelijke: Ilco is niet bang!
Steenvis
Nog één voorbeeld.
Bij het snorkelen, waarschuwen ze je voor de steenvis. Zijn prik is dodelijk, of, zo staat overal, leidt in ieder geval tot amputatie. Als Ilco mij meeneemt naar een prachtig koraalrif, is het eerste dat we zien… inderdaad. Ik schiet omhoog, maar Ilco zwemt geïnteresseerd naar de bodem toe om het monster eens uitgebreid te bekijken. “Hij valt echt niet aan,” grinnikt hij later, “je moet alleen niet op hem gaan staan.”
Goed, ik spiegel mij dus niet aan hem. Maar ik wás er wel!
We gaan weg uit Zuid Afrika, wat was het mooi!
De laatste witten die we zien, nodigen ons nog allerhartelijkst uit voor een traditionele maaltijd – die, heel verrassend, blijkt te bestaan uit gekookte aardappels, draadjesvlees en bloemkool met een sausje- en wijzen ons de beste en de mooiste route. Op naar Mozambique!
(volgende week weer popjesnieuws: Tut).
Baaia dankie, Zuid Afrika!
We gaan weer verder.
