Cape Maclear, Malawi (km 29834)
“Life is not measured by the numbers of breath we take
But by the moments that take our breath away”
(tekst in natuurpark in Mozambique)
In Mauritanië ontmoetten we hen voor het eerst. We werden vrienden toen we allebei noodgedwongen in Nouakchott moesten blijven. Daarna zagen we elkaar ook nog in Senegal en nu ontmoeten we Liesje en Francois voor de derde keer – in Malawi. We rijden honderden kilometers over landweggetjes door de binnenlanden van Mozambique om bij ze te komen.
Licht
De tocht wordt nog twee keer zo lang als een 3,5 kilometer lange brug blijkt te zijn afgesloten: een eindeloze film van bergen, mangobomen, bloeiende jacaranda en lemen huisjes. We komen door bossen vol turkooizen vlinders en kopen diesel in kleine tankjes want tankstations zijn hier niet meer (of ze zijn leeggekocht door de Zimbabwanen die door de crisis in hun land geen diesel meer hebben). Alles wordt rood van het fijne zand. ’s Avonds zetten we de tent op bij vriendelijke Mozambicanen, wat Ilco de uitspraak ontlokt: “Ik vraag me af of de dorpsraad van Ransdorp ook zo zou reageren als er vijf negers hun tent zomaar zouden uitklappen midden op het dorpsplein en vervolgens een vuur zouden stoken om hun soepje op te koken.”
Alles is licht. Overdag is er de felle zon, die maakt dat ik al om half zes ’s ochtends achter mijn computer zit. Als de zon ondergaat wordt alles rood en elke plaatje surrealistisch scherp. En ’s avonds kun je lezen bij het licht van de volle maan.
We rijden Malawi binnen door de bergen en langs eindeloze theeplantages waar vrouwen in de brandende zon theeblaadjes staan te plukken. We zijn deze week alweer tweeduizend lange kilometers onderweg. Het is zo heet in de auto, de temperatuur loopt op tot 47 graden.
Maar daar zijn dan eindelijk Liesje en Francois met koud bier in hun auto-ijskast. En daar is ook het Malawi-meer, het fijnste meer ter wereld. Maar daarover volgende week meer.
Popjesnieuws: Shenety Mbeki
(van Bloem en Chaia) Shenety komt uit Malawi, daar was ze heel arm en bovendien was er oorlog. De rijke westerse Sascha Sunshine (van de Sunshine-taarjes) kon dat niet verdragen en kwam met haar helicoptertje vluchtelingen ophalen. Maar de familie van Shenety raakte elkaar kwijt en Shenety bleef in haar eentje in Malawi. Dat kon Sascha niet verdragen en ze haalde Shenety naar Nederland. Daar ging ze na een tijdje met Sascha mee naar de reizende school, waar ze tot haar grote geluk haar zusje Sharana terugvond.
Shenety heeft een bijzondere gave: ze kan vliegen. Ze bezit een vliegpark waar je kunt slapen in zwevende tenten en omhoog geschoten worden door een waterstraal. Shenety lacht altijd, ze is in het bezit van de ‘allergrootste smile op aarde’.
Volgende week: Sharana.
