(Cabo Delgado, km 32315 )
NB Op 20 december in de winkel: kerstspecial Kidsweek Junior met verhalen van Bloem en Chaia.
Eén van de allerfijnste dingen van twee jaar op reis gaan, is dat je geen last meer hebt van instanties. Belasting, papieren, administratie, het is allemaal tot een minimum geslonken. Catherine in Nederland houdt een oogje op onze bankzaken en mijn vader heeft alle rompslomp van de verkoop van ons huis op zich genomen. Dus wij zijn heerlijk, onvoorstelbaar vrij.
Soms is er een kleine kink in de kabel. Het bevolkingsregister dreigt ons uit te schrijven en de kinderbijslag houdt zomaar op, maar tot nog toe lukt het ons om daar zo min mogelijk tijd aan kwijt te zijn.
Daarom komt het misschien wel als een extra schok als ineens al ons reisgeld is verdwenen van onze rekening. AL HET GELD, voor twee jaar. Na een slapeloze nacht krijgen we eindelijk Catherine aan de satelliettelefoon en het blijkt dat we zijn geskimd (weer een nieuw woord geleerd). Iemand heeft in Zuid Afrika onze bankpas op ingenieueze wijze gekopieerd en neemt al een maand lang elke dag 1000 euro op van onze rekening…
Maar de bank is verzekerd, ons geld krijgen we terug. En alle ellendige rompslomp komt grotendeels bij Catherine terecht. Hoera voor Catherine, hoera voor de ABN Amro!
Van pure blijdschap rijden we weg met de achterdeur wijd open (zie volgende foto).
Onderbroek
Na een uur over de kleine hobbelwegen naar de kust komen we er eindelijk achter (“wat zwaait iedereen toch vriendelijk naar ons…”). Er zijn maar twee tassen kwijt, maar wel bijna de belangrijkste. Al onze toiletspullen, de voorleesboeken van het moment, de cash dollars voor noodgevallen, alle zaklampen, een creditcard. Ilco’s verjaardagskadootjes. Een paar van onze mooiste kleren (en we hebben nog maar zo weinig dat er niet verwassen en verkleurd uitziet), schoolboeken, zwemspullen, Bloem en Chaia’s lievelingsspel (Cluedo) en alle lieve briefjes en foto’s die ik van vriendinnen kreeg voor ik op reis ging.
Nadat we vier keer heen en weer zijn gereden zien we een man op een fiets voorbij snellen met een oude onderbroek van Ilco’s vader onder de snelbinder. De buit is dus kennelijk al verdeeld. De man geeft ons uiterst vriendelijk de onderbroek terug, maar van alle spullen uit de tas blijft dit het enige dat we terugzien (waarom juist dit?).
Wel heb ik nu pas goed de hongerbuikjes gezien en de kleren van de kindjes die allemaal grauw zijn en vol gaten zitten en ik begin me ermee te verzoenen. Wat zullen ze blij zijn, ergens, met Ilco’s designersblouse en mijn Spaase jurkje. De leuke Hema-onderbroekjes, heel goede dagcreme en echte deodorant. Zullen ze sommetjes maken uit de rekenboeken, Cluedo spelen misschien? Wat doen ze met de foto’s van die frisse witte meiden uit Nederland, hangen ze die op aan de muur? En dat geld, tsja… het kon eigenlijk niet beter terechtkomen.
The air that I breathe
Dus daar zitten we nu, aan het einde van de wereld waar zelfs de satelliettelefoon geen bereik meer heeft. Ongekamd, ongepoetst, ongeschoren. Bloem en Chaia zijn al twee dagen bezig een nieuw Cluedospel te knutselen. We zwemmen in de zee en eten octopus en krab die de vissers voor ons vangen. Onze paspoorten zijn er nog, de camera en mijn stick met alle verhalen. We hebben zelfs nog een pak echte koffie Zee, zand, zon. En elkaar. Misschien heb je echt niets anders nodig.
Volgende week weer popjesnieuws: Rianne van der Berg
