(Dar es Salam, km 32995 ) De kustweg naar Tanzania zit vol verrassingen. Zand, modder en zoveel water dat het lijkt alsof we kilometers lang door een wasstraat rijden. De meiden lachen, ik huiver.
De grens is een rivier. Het wachten is op hoog water en een autopontje dat soms wel en soms niet vaart. We sturen een jongetje eropuit om de kapitein te zoeken, die in Tanzania blijkt te zitten. Ondertussen maakt Ilco een vuurtje en kookt een interessant stoofpotje. De meisjes wassen blij hun haren in de rivier, eindelijk zoet water.
Dan stijgt het water en met het water komen ook de nijlpaarden en de krokodillen. Chaia is vooral beledigd dat ze nu van ons niet meer mag zwemmen.
Maar daar is de boot al. We rijden erop en langzaam, heel langzaam, tuffen we de rivier op. Om ons heen valt de nacht, sterrenregen en een heel klein maantje – het is net een sprookje.
Dif lock
Totdat de boot kapotgaat. Ineens zijn we speelbal van de stroming en het water begint alweer te zakken. Paniek, schreeuwende matrozen. Met een klein leeslampje van ons (de zaklampen waren we immers verloren) worden we om de zandbanken geseind.
We maken ons al klaar om de daktent op de boot uit te klappen, maar dan meren we toch nog aan in Tanzania. Omdat het water nu laag is, moet Zeerover omhoog tegen een heel zanderige duin op. Steeds opnieuw blijven we vastzitten en (voor de kenners) Ilco moet zelfs voor het eerste deze reis de “dif lock” aanzetten om de wielen grip te geven.
Als we eindelijk in het stikdonker bij de douanepost aankomen, is die gesloten. Maar dit is Afrika: we mogen naast het kantoor overnachten, midden op de grens. De volgende ochtend worden we om vijf uur wakker van luid zingende vrouwen: een zoon van de douaniers wordt vandaag feestelijk besneden. Welkom in Tanzania.
Stilte
Maar dit is ook Tanzania: een nieuwe tas en nieuwe hakschoentjes (het hoeveelste paar inmiddels?) kopen in een Shopping Mall en met de meisjes naar Wet ‘n Wild, een enorm Disney-achtig waterpark bij Dar es Salam. Er is Coca-Cola, Mickey Mouse en keiharde muziek zoals altijd in dit soort parken. Maar dit is wel anders: de moslimvaders lopen her en der met kleren en al het water in, terwijl hun vrouwen en dochters aan de kant onder hun hoofddoeken zitten te zweten. Afrikaanse vrouwen baden gezellig samen hun kindjes en een heel zwart junior voetbalteam stuift over de glijbanen. Verderop loopt dan ineens een gang van hippe sikh-jongens, hun zwarte tulbanden als piratenlappen bovenop hun hoofd geknoopt.
Ik kijk en kijk…. En dan begint het te regenen zoals het alleen in de tropen kan regenen: een enorme warme waterval spoelt alles weg. Terwijl Bloem, Chaia en Ilco met enorme banden door de regen van de hoogste glijbaan stuiteren, zien Dunya en ik naast ons een zwarte vrouw schaamteloos haar doorweekte badpak van zich afstropen. Pal daarnaast schuilt een moslimfamilie, de vrouwen minstens zo wulps in hun aan hun lijven vastgekleefde natte lappen. Parasols storten in, nu is echt iedereen doorweekt, kraaien storten zich op de half opgegeten bakjes patat. En ondertussen gaat het entertainment programma gewoon door en stampen de dansers wild door de plassen, terwijl de muziek maar doorschettert als een wanhopig Titanic-orkest.
Mogen we nu weer naar de stilte?
Popjesnieuws: Rianne van der Berg (door Bloem en Chaia)
Arme Rianne. Ze is allergisch voor alles en heeft hoogteziekte en wagenziekte. Als er een hobbelweg is, is ze bang om te vallen, in de zee is ze bang voor de stroming, en loopt ze over het zand, dan vreest ze natuurlijk dat het drijfzand is.
Gelukkig heeft ze heel veel knuffels en Lila, die op de Reizende School voor haar zorgt als een moeder. Lila heeft er nog een hele klus aan. Alleen al dit: als het koud is, dreigt Rianne te bevriezen en als het warm is, smelt ze.
PS In de Kerstspecial van Kidsweek Junior meer verhalen van Bloem en Chaia.
