(Kampala km 35992)
West-Kenia. Steeds dichter kwamen we bij plaatsen waarvan wij de namen ook alleen maar van CNN kenden. Eldoret, Kisumu. “Je moet in konvooi rijden,” zei de Keniase vereniging van reisorganisaties, “of onder escorte.” De ambassade die een speciaal noodnummer had ingevoerd, vroeg waarom we in vredesnaam niet gingen vliegen en stuurde ons toen door naar de politie: die moesten we bellen of de kust veilig was. Goed idee, maar: alle lijnen waren dood. Was het nu wel of niet veilig? Ja, zeiden de meeste Kenianen. Maar de avond voor we naar Eldoret zouden gaan, werd ik op de totaal verlaten camping (niemand gaat meer naar Kenia op vakantie; reisverzekeringen betalen niet meer uit) toch ineens enorm zenuwachtig. Gelukkig slingerde er op die camping een Nederlands boek: bevallingsverhalen van Beatrijs Smulders. Ineens was er niets geruststellenders om de aandacht van de oorlog af te leiden dan het idee van Nederlands bekendste vroedvrouw die in de vroege ochtend beschuit met muisjes zit te eten aan een of andere knus Amsterdams grachtje, terwijl er net weer een moeder onder haar bezielende leiding een oerprestatie heeft geleverd.
Maasai
Ach Kenia, mooi, kleurrijk Kenia….
Is het echt nog maar een week geleden dat we met opa Snor bij de Maasai kampeerden? Opa Snor was jarig en hij kreeg een rituele staf van de stamoudste. Later kwamen de jonge mannen om het vuur springen en hypnotiserende liederen zingen..
Het waren krijgers, te herkennen aan hun speren, hun lange haar en rinkelende sieraden. Van hun zeventiende tot hun vijfentwintigste leven de jongens zo in de bergen. Ze leren op leeuwen jagen, vuur maken en meer dan een meter hoog springen, uren achter elkaar.
Later mogen ze zo veel vrouwen trouwen als ze willen (als ze tenminste genoeg koeien hebben). De vrouwen wonen in cirkels van ronde hutjes, die van gedroogde koeienpoep zijn gemaakt, terwijl de mannen het vee hoeden, soms midden tussen de wilde dieren. Ze drinken een of andere krachtdrank, gemaakt van stierenbloed en koeienplas. En als een Maasai dood gaat, is er niks meer. Het lichaam wordt onder een boom gelegd met een stuk geroosterd vlees ernaast. Voor de hyena’s.
“Nog een jaar of tien, twintig,” zei de stamoudste, “dan is het voorbij met onze cultuur. Dan houdt het op.” En misschien nog wel eerder, want de Maasai worden onheroepelijk meegesleept in alle onlusten. “Dat wordt oorlog,” zei de Maasai bij het tankstation en maakte een schietende beweging. En zijn speer dan?
Grimmig
“We kunnen er niet bovenover, we kunnen er niet onderdoor, O NEE, we moeten er wel dwars doorheen!” zeggen ze in het boek Wij gaan op berenjacht.
Dus dinsdag reden we naar Eldoret, samen met de grote vrachtauto’s van het Rode Kruis. Om ons heen was een uiterst vredig berglandschap.
Chaia zat op mijn schoot toen de stad opdoemde. Veel moderner dan we hadden gedacht. We wilden er zo snel mogelijk doorheen rijden, maar ineens was er iets met de auto (een buis was losgetrild door de verschrikkelijke pothole-weg). Dus gingen we in Eldoret naar een gragae. En toen ook nog maar naar een Internetcafe, dat stampvol zat met Eldoretse zakenmannen en giechelende vrouwen. Ook nog een kippetje gegeten en zelfgemaakte kaas gekocht waar Eldoret volgens de Lonely Planet beroemd om is. Alleen de vele VN-autootjes met wapperende witte vlaggen deden nog een beetje aan CNN denken.
Ik moest denken aan de bezorgde mails van mijn tante in New York. Ze zou GEK worden als ze wist dat we nu in de brandhaard van CNN zaten. Kaas te eten.
Maar de dag erna was de weg naar de grens grimmig en vol met politie en legerauto’s. Er zouden weer demonstraties komen, dus we haastten ons naar de grens. In Uganda wachtte vriendin Marcia met De Volkskrant waar op de voorpagina een traangasfoto van Eldoret stond … en het eerste exemplaar van mijn nieuwe boek dat naar mij toe gereisd is vanuit Nederland EN VANAF VANDAAG IN DE WINKEL LIGT. Ook dat gaat over parallelle werkelijkheden – ik schrijf er liever over dan dat ik er middenin zit.
Het is duidelijk: er schuilt geen oorlogscorrespondent in mij.
Laatste beeld van Kenia
Integrity?
