(Kampala, km 37700) De tekst van het weblog is deze week geschreven door Ilco.
Een Luo in het Witte Huis
Met enig geluk krijgen de Verenigde Staten dit jaar voor het eerste een zwarte president: Obama. Wij zouden daar zéér voor zijn, vooral ook vanwege zijn progressiviteit (maar misschien biedt dit ook ruimte voor toekomstige witte presidenten in Afrika?)
Obama heeft een Keniaanse vader van de Luo stam. Juist, dezelfde stam als van Odinga, die oppositieleider die in Kenia de verkiezingen gewonnen had, maar toch buiten de macht wordt gehouden. Zoals de Kikuyu dat al tientallen jaren met de Luo doen, wat de huidige etnische ontploffing verklaart. In Kenia maakt men er wrange grappen over: waarschijnlijk krijgt Amerika nog eerder een Luo als president dan Kenia zelf …
Ondertussen zitten wij wel mooi vast in Uganda. Bij vrienden in Kampala, dus dat is zeker geen straf, maar waar moeten we naar toe? Hoe komen we verder? In Kenia zijn binnen een maand na de verkiezingen meer dan 1000 mensen vermoord. Luo’s staken zelfs een kerk in brand, die vol zat met vrouwen en kinderen van de Kikuyu stam. Ook Ugandezen zijn niet veilig, omdat de Ugandese president Museveni de Kikuyu president als eerste met zijn ‘overwinning’ had gefeliciteerd. Alle grote wegen zijn door illegale road blocks onbegaanbaar gemaakt, geen enkele toerist reist nog door Kenia. Verzekeringen betalen niets uit, ambassades ontraden ieder bezoek ten stelligste, Kenia is No Go area.
Meer AK-47’s dan koeien
We dachten eerst de dans te kunnen ontspringen, omdat we alleen maar door het noorden van Kenia wilden. Daar maakt de Turkana stam echter van de chaos gebruik om oude rekeningen te vereffenen waaronder enkele met witte ‘mzungus’.
Door noord-oost Uganda dan, om daarna nog maar heel kort door Kenia te hoeven en direct Ethiopie binnen te kunnen glippen? Ook onmogelijk, want in noord-oost Uganda heerst al vele jaren de wrede Karamojong stam, waarvan gezegd wordt dat ze meer AK-47’s hebben dan koeien. Normaal gebruiken ze die om de koeienstelende Turkana weg te jagen, maar overvallen op toeristen zijn ook ‘gewoon’. Nou hoeft het niet altijd mis te gaan, maar als we de Karamojong gepasseerd zijn ontmoeten we de nog veel wredere Dinka stam. Volgens alle stammen in de regio de meest gewelddadige. Voorbeeldje? Als een vrouw haar man verliest dan wil een andere man haar best ‘overnemen’, maar dan moeten wel eerst de kinderen van die andere man allemaal dood. Van die dingen.
Via noord-Uganda dan naar zuid-Soedan en dan alsnog naar Ethiopie? Er moet toch wel íets mogelijk zijn?Nee. In dit gebied heerst al twintig jaar de Lords Resistance Armee. Voor wie nog dacht dat alleen de islam gewelddadige extremisten kent: de LRA koppelt moord en verkrachting aan de komst van Gods rijk op aarde. Het leger van Uganda heeft in het noorden niets te zeggen en afgelopen week waren er al weer twintig doden, ondanks de langdurige vredesbesprekingen.
Naar links dan, toch door Congo? Dit kan al jaren niet, vanwege bandieten met machinegeweren, die ook niet terugdeinzen voor een leven meer of minder.
Wegvliegen dan maar en ‘Zeerover’ achterlaten? “Dat nooit”, roepen de kinderen in koor.
Vluchtoord Rwanda
Rwanda dan? Ja, Rwanda! Dat land, waar vorige week nog een aardbeving was en waar tien jaar geleden bijna één miljoen mensen werden vermoord, door gevechten tussen Hutu’s en Tutsi’s. Dat dit Rwanda nu ons vluchtoord blijkt te zijn, dat is toch wonderlijk? Maar echt, Rwanda is nu veilig. En we hebben veel leuke tips van onze vrienden, die hier enkele jaren hebben gewoond. Goed, het is volgens Marcia een ‘open psychiatrische inrichting’ maar wel een hele mooie.
Van Rwanda kunnen we dan, eventueel via Burundi (pas op, zo hier en daar is nog de Palipehutu-FNL actief), door het opperveilige Tanzania naar de haven van Dar-es-Salaam. Als Kenia ondertussen rustig wordt dan kunnen we alsnog omhoog. Zo niet, dan gaat ‘zeerover’ de zee weer op, richting Djibouti of Sudan, maar in ieder geval voorbij Kenia.
Je kunt je kinderen wel vertellen dat ze pacifist moeten worden en dat er teveel wapens in de wereld zijn. Wanneer Shakira ‘no fighting’ zingt en je vertelt over Colombia, dan lijkt de boodschap aan te komen. Maar nu we het aan den lijve ondervinden is een verhaal niet meer nodig. Tell me and I will forget, Show me and I may remember, Involve me and I will understand (Confucius).
We slalommen tussen de conflicten door en genieten nog maar even na van het mooie Uganda. Het gaat om het reizen, toch, niet per sé om het aankomen?
