(Sharm el Sheik, km 48853)
De foto van het Ethiopische moslimmeisje is een van de hoogetepunten van de tentoonstelling. Net als de Pygmee-man en de Mursi-vrouw. Moderne Egyptische jongens en meiden drommen ervoor samen met hun mobieltje in de hand om op hun beurt een foto van de foto te maken. Van onze foto’s, Ilco’s foto’s! Vers van de camera naar de muur onder een brug aan de Nijl – bij een plek wat je de Cairo-variant van de Melkweg zou kunnen noemen.
Ilco is er speciaal voor uitgenodigd, nadat ze zijn fotosite hadden gezien. Many Faces, One World, zo heet onze reis ineens, en BBC World en de Egyptische radio en tv komen kijken..
Terwijl Ilco met de voorbereidingen bezig is, wonen we op de twintigste verdieping van een wolkenkrabber, met een echt bad en een wasmachine. Als ik op het balkon sta, raast en kolkt Cairo onder me. 18 miljoen mensen in een wolk van smog en auto’s. En nooit nooit nooit slapen ze. Sirenes, getoeter, rijen dikke files op de brug over de Nijl en de snelwegen de hele nacht door. Internetcafés die om twee uur ’s nachts nog open zijn, meubelboulevards, hippe barretjes (geen alcohol) waar snelle jongens en meisjes, al dan niet met hoofddoek, druk in de weer zijn met laptops en de nieuwste Motorola. Een magisch kruispunt van drie werelden: Europa, Azie en Afrika.
Horizon
Maar voor mij is deze stad te groot. Je kunt niet van iets naar iets lopen. Ik durf niet eens over te steken (zes rijen auto’s en niemand stopt; op zijn best slalommen ze toeterend om je heen). Als je iets moet doen (bijvoorbeeld een pasfoto maken voor een nieuw pasoort) zit je eerst een uur in de taxi. Dat nieuwe pasoort (het oude is helemaal vol – ‘hoe cool is dat’ zou Marije zeggen) moet je halen bij de Nederlandse ambassade. Zoiets kan best leuk zijn. In Guinnee Bissau runde de consul een eenmansbedrijfje in een loods waar hij Nederlandse koekjes en hagelslag verhandelde, in Sudan hadden ze een zwembad voor verhitte reizigers. Maar in Cairo is het net Nederland. Een sociale diensthokje, met een mevrouw achter glas die zegt: ‘U heeft de geboorte-aktes van uw kinderen nodig.’
‘En hoe komen we daaraan?’
‘Die moet u ophalen bij de afdeling registratie.’
‘Waar is dat?’
‘In Nederland. U moet zich daar persoonlijk melden.’
Wanneer dan later ook nog de wasmachine overstroomt, kruip ik woest vloekend rond met mijn dweiltje, terwijl Bloem en Chaia geschrokken een kopje koffie zetten met het echte koffie-apparaat. Een week huishouden en ik verlang alleen nog maar naar soep op een houtvuurtje. Ik haal dan ook heel diep en smogloos adem als we na een week weer uit Cairo weggaan en de horizon van de Sinai voor ons zien.
Zusje
En daar lopen we dan weer de volgende film binnen. Deze keer zo’n familie-reunie-programma, want mijn zusje is overgevlogen. We hebbben elkaar meer dan een jaar niet gezien en vallen elkaar snikkend in de armen, terwijl de aqua-relax-muziek van het all inclusive hotel dramatisch meedoet. Ilco loopt eromheen met zijn camera en het hele zwembad staart naar ons. Het kan me niks schelen. Mijn zus is er!
(volgende keer meer Nanda en meer all inclusive).
NB Op Ilco’s fotosite (zie ‘meer foto’s’) een overzicht van de expo-foto’s
Expositie
Kom allemaal kijken in Cairo!
