(Cairo, km 48073)
Over onze tocht van Luxor naar Cairo deze week zijn twee verhalen te vertellen. Het eerste verhaal gaat over rennen van zandduinen en rollen door een reuze-zandbak. Over toverachtige landschappen in de Witte Woestijn die eruitzien alsof ze bedekt zijn met grote kwakken lobbige slagroom en die in het licht van de nieuwe maan veranderen in een spooklandschap waar wij met ons tentje de enige levende wezens zijn. Over stilte. Over luchtspiegelingen en echte oases met duizend palmbomen en kamelen. Over middeleeuwse oasedorpjes waar de tijd heeft stilgestaan en de smid zijn gereedschap timmert in het vuur en de molenaar de stenen maalsteen ronddraait, altijd maar rond. Over baden in hete zwavelbronnen bij het licht van de sterren. En natuurlijk over imposante tempels en graftombes voor farao’s en sfinxen zo groot als twintig olifanten.
Nachtjaponnetje
Het tweede verhaal gaat over zandvlooien die in één nacht wel duizend keer prikken en over kriebelige zonne-allergie. Over lange tochten in de auto waarin het bijna vijftig graden is. Over luizen in ranzige hotelletjes en overal vliegen: op je mond en in je neus, in je koffie, in de jam. En over een nachtelijke woestijnstorm middenin diezelfde Witte Woestijn. De stokken worden uit de luifel van de tent geslagen. ‘Help, we waaien weg,’ roept Bloem. Maar ik hang al, in mijn dunne damesnachtjaponnetje, te wapperen aan de luifel, terwijl Ilco in de weer is met spanbanden. Borden en flessen water waaien om mijn oren en mijn lichaam wordt gezandstraald (en koud!). Toch moeten we ook vreselijk lachen.
Tietenlied
Want dit is bovenal ons verhaal. Van een familie die, als we onder politie-escorte door een keurig islamitisch dorpje moeten rijden, keihard aan het meezingen is met het Tietenlied van Kinderen voor Kinderen (‘tieten, zij krijgt tieten…’). Een familie die gekke Bedoeinendansjes oefent rondom het piepkleine kampvuur. Een voorleesfamilie, die in de zwoele nachtwarmte van de zandwoestijn met het grootste gemak meeleeft met Lotta’s kerstmis in Zweden. Een kleffe knuffelfamilie. Waar je aardrijkskunde en geschiedenis leert als je (in Ethiopie) je buigt over het skelet van de oudste mens op aarde, of rondloopt in de tempels van Cleopatra. Een familie die weken dezelfde kleren aan kan hebben en zich vervolgens van top tot teen gaat optutten om taartjes te eten in het chicste hotel van de stad. Met Oilily-jurkjes! Die ’s ochtends bij de piramides is en ’s middags rondspartelt in Cairo’s grootste waterpretpark. En die toch maar mooi Afrika van onder tot boven heeft doorkruist zonder (figuurlijke) kleerscheuren. Hoera!
Afscheid
… van onze medereizigers: motorrijder Carlo slaat af naar China en Marije gaat terug naar Nederland.
Gefeliciteerd met je vierentwintigste verjaardag, Marije!
