(Erzurum, km 54747)
In afwachting van het visum voor Iran zijn we inmiddels heel Anatolie doorkruist. Het is het armste deel van Turkije en waarschijnlijk ook het rauwste. Het mooie, omstreden boek ‘Sneeuw’ van Pamuk speelt zich hier af.
Buiten de dorpen is het zeer ongerept allemaal. Bergen, beekjes, zelf vleesjes grillen. We kamperen tussen de lentebuien door en kletsen gezellig over eten: wat, waar halen we het vandaan en hoe gaan we het bereiden. We hebben nu een zilveren schaal en de maaltijden worden steeds verfijnder. Tussendoor ben ik urenlang aan het schrijven, terwijl de meisjes spelen.
Een keer slapen we bij het voormalig paleis van een pasha waar een gepensioneerde Nederlandse psychiater een campinkje heeft en zijn vriend Koerdische liedjes voor ons zingt met de banjo. Even later rijden we langs de berg waar volgens de deskundigen de ark van Noach is aangespoeld. Dus toen regende het hier nog veel meer!
Ziek
Intermezzo: Dunya ziek. Wat begon als ‘Ik moet plassen maar het komt niet’ ontaardt in een woest brullend kind met een buik alsof ze zeven stenen heeft ingeslikt. Middenin de nacht haalt Ilco een dokter bij de tent. Dunya wordt onderzocht op een dekentje in het gras en dan meegenomen naar een ziekenhuis. Het blijkt een urineweginfectie te zijn. Tsja, dat komt natuurlijk van al die vieze wc’s onderweg… Ze krijgt vier soorten drankjes, een ontwormingskuur en een kus van de dokter. De betaling: een Ajaxshirt alsjeblieft.
Want dat is een ander thema deze week: voetbal. We zitten te juichen tussen de Turkse mannetjes in het theehuis, maar als Turkije de kwartfinale wint, horen we dat pas een dag later omdat de Koerden in het uiterste Oosten zich helemaal niet Turks vinden.
Zelf balen we flink als blijkt dat Italie-Spanje wordt uitgezonden in plaats van Nederland-Roemenie. Met Langs de lijn via Internet krijgen we toch nog een indruk van de wedstrijd. En door de trouwe reeks mailtjes van Ilco’s vriend Han natuurlijk – die met de laptop op schoot vanuit Santpoort de wedstrijd voor ons verslaat.
Sluiers
En dan komt, toch nog onverwacht, het bericht dat onze visumaanvraag voor Iran is geaccepteerd. Sluiers verplicht voor alle vrouwen vanaf negen jaar! Bloem en Chaia naaien snel hoofddoekjes voor de popjes, die na een speelstilte de laatste tijd ineens weer zijn opgedoken.
Ikzelf heb ondertussen lang genoeg gemopperd op het verstoppen van mijn haar (‘mijn identiteit!’). Het kan me niet meer zoveel schelen. Dubbele lap over mijn hoofd, lange jas en dichte schoenen aan – wel met een hakje natuurlijk, ik ben niet helemaal van God los – en we zijn er klaar voor: op naar de grens!
