(Antalya, km 59565)
In de bergen van Olympos zit een monster opgesloten. Het is de gruwelijke zoon van de oergodin Gaia: half draak, half gans en half paard. Je ziet de vlammen nog van alle kanten uit de berg lekken. We lopen in het holst van de nacht met alle meisjes tussen het vuur door en gaan zitten op de hete stenen om monsterverhalen te vertellen. Bloem en Annemijne zitten dicht naast elkaar te luisteren, met grote ogen in de nacht. Ze hebben allebei een roze sjaal met spiegeltjes om en dragen elkaars jurken. Af en toe weet je niet meer wie wie is.
Het Geluk
Bloem en Chaia en hun vriendinnen Annemijne en haar zus Elsemieke die helemaal uit Nederland zijn overgekomen, hebben met zijn vieren hun eigen boomhut. Het is er een enorme rommel van kleren, boeken en grote flessen shampoo. ’s Avonds rennen ze met z’n allen gillend bloot naar de wc, ook al hebben ze net nog geplast, en ze zijn maar een heel klein beetje bang voor weerwolven.
En vlak voor ze gaan slapen vertellen ze elkaar over ‘Blij dromen’: het ultieme virtuele pretpark waar je naar binnen glijdt op een roze glijbaan, rondrijdt in een aardbeienkarretje en een kijkje kan nemen in ‘Het Geluk’ dat voor iedereen anders is. Bij Annemijne is het een heerlijke, zonnige weide vol klavertjes vier, bij Chaia een oosterse markt en Bloem is er nog steeds niet geweest, omdat ze maar op die glijbaan bleef spelen. ‘Dan ga je van lucht naar water en je komt uit in de Droomzee’. Je kunt ook een ritje maken in De Liefde, een speciaal soort achtbaan. Elsemieke gaat er in met haar verkering, Annemijne doet een rondje met favoriete knuffel Flappie. Er is zelfs een ‘Stairway to heaven’ in Blij Dromen, dat is de dood, maar daar staan alleen maar oude mensen te wachten..
Witte dolfijn
We gaan ook varen op een blauwe piratenboot. Een heel stuk langs de aquamarijnen kust van Turkije. Drie lieve matrozen koken voor ons en steeds staat er weer een fijne gedekte tafel op ons te wachten. Vooral de thee vinden de meiden fijn; dan staat er zomaar een reusachtige schaal vol koekjes, die toch elke keer weer razendsnel leeg is.
De boot brengt ons van de ene idyllische baai naar de andere.
‘s Nachts slapen we op het dek onder de sterren. En als de zee een beetje te wild wordt, blijken de opgediepte reisziektepilletjes zo krachtig, dat de meisjes uren voor Pampus liggen. Elsemieke vraagt er nog steeds om. ‘Dan kan ik zo lekker slapen.’
Maar meestal is het water glashelder en zwemmen de meiden om de boot en speuren naar schildpadden en dolfijnen. Het favoriete waterspelletje is hier ‘de witte dolfijn’ en dat heeft iets met blote billen te maken.
Ik kijk naar die vier blonde, bruine meiden zo op de grens van klein en groot en mijn hart krimpt om het naderend afscheid, en omdat je wilt dat ze altijd, altijd, altijd zo gelukkig blijven.
De Liefde
Bloem en Annemijne
