(Thessaloniki, km 62455. Gaan we hier wonen: nee, er is wel een internationale school – en die zee natuurlijk, maar het is te afgelegen en tegelijkertijd te druk. Wel een hippe stad trouwens.).
Ik ben dol op stoere meisjes. Kijk er mijn boeken maar eens op na: Stella uit de Kroonverhalen, Laura uit het Heksenhotel. En nu is het weer Isabel Snoek, een meisjes-detective, die ik ongeveer een jaar geleden op het spoor ben gekomen. Ik sta met haar op en ik neem haar mee naar bed. Samen met Chaia heeft ze een Hyves-pagina en een eigen hotmail-account. En over ruim twee maanden ligt haar eerste boek in de winkel!
Vijf jaar!
‘Hebben jullie geen zoons?’ Het is ons deze reis al zo’n keer of honderd gevraagd, vaak op wat meewarige toon. Ik snap dat niet, want aan stoere meisjes geen gebrek. Jongens zijn meestal aan het voetballen, maar meisjes doen van alles: meehelpen in huis, meehelpen met geld verdienen, toeristen uitvragen… ‘Hello, where do you come from?’ Het zijn bijna altijd de meisjes die als eerste op ons af durven komen.
En het stoerste meisje aller tijden is natuurlijk onze eigen Dunya. Deze week was ze jarig. Toen we op reis gingen, was ze een peuter van drie, nu een schoolmeisje van vijf. Wat doet het met je als je meer tijd van je leven wel dan niet hebt gereisd?
Dunya is in ieder geval superonafhankelijk. Ze gaat overal op af – taal geen problem- duikt in elke zee en klautert over elke rots. Spelletjes kunnen haar niet woest genoeg zijn en glijbanen nooit te lang. Vaak zijn we haar kwijt en dan fietst ze ineens weer voorbij op een fiets die ze ergens gebietst heeft. Meestal bloot. Ook motorrijders versiert ze onmiddellijk, zodat ze in haar leven nu al meer op motors heeft gereden dan ik. Als we haar een paar regels proberen te stellen, zegt ze ongelukkig: ’Het voelt alsof jullie me van kooi naar kooi tillen.’ Maar ja, je kunt nu eenmaal niet overal met blote billen en blote voeten rondlopen…
Wilde Dunya. Mooie Dunya. Nog steeds wordt ze door iedereen – nu weer de Grieken- behandeld als een engeltje en aaien ze haar voortdurend over haar blonde haar. Ze moesten eens weten dat ze eigenlijk een kleine leeuw aaien.
Spijbelgevoel
Hermes, de God van de dieven en de reizigers, heeft ons nu dus naar zijn eigen Griekenland gebracht. Het voelt als spijbelen: iedereen in Nederland begint weer met werk en school en wij trekken vrolijk door een land waarvan ‘vakantie’ toch associatie nummer 1 is. Liggen we zomaar weer op een prachtig zandstrand in een of andere baai mensen te kijken (bijna allemaal te dik, bijna allemaal met een kruisje om hun nek en, warempel, we zien na een half jaar weer zoenende paartjes).
De zee zelf is blauw en lauw en vriendelijk. En op Dunya’s verjaardag komt er zomaar een groep dolfijnen voorbij, net als bij Bloem drie maanden geleden. Ook dolfijnen houden zeker van stoere meisjes.
Dag opa en oma!
Niet huilen… Tot ziens in Nederland!
