(Orvieto, km 64935. Gaan we hier wonen: nee).
Ja, Venetie! Stad van dromen en geheimen. Ik zie mezelf al uit zo’n palazzo trippelen op mijn hakjes en mijn kinderen met de vaporeto naar dat leuke oude schooltje brengen, kletsend met de hippe stadsmoeders in hun ontwerperskleren. En dan op de terugweg nog even langs de Rialtomarkt. Espresso’tje drinken staande bij een bar, dan naar huis en urenlang schrijven, starend over het schemerige grachtje beneden me. En al die leuke exposities! En carnaval elk jaar gewoon voor je deur….
Er zijn alleen twee problemen.
Wonen in de stad zelf is onbetaalbaar (denk: zeven ton voor een tweekamerwoning). En het platteland eromheen vind ik saai. Er is een eilandje in de Lagune, waar Ilco en de meiden dol op zijn, maar waar ik alleen maar denk: waar is Venetie nou?
Nooit geweten: ik ben eigenlijk een stadsmens. En de rest van mijn familie wil het liefst op een erf scharrelen.
Worstjes
Daarom rijden we ook zomaar het land van een boer op. Mogen we hier kamperen?
Ilco is meteen vrienden, want de boer blijkt een oude communist. Zijn huis hangt vol met Karl Marx en Rosa Luxemburg en hij vertelt trots over zijn tijd in het strafkamp – in Rusland- want hij was natuurlijk tegen de fascisten. Daarna heeft hij over de hele wereld gereisd, een vrouw opgeduikeld in Marokko. Ook zij is een genereus iemand. De volgende ochtend maakt ze een typisch Italiaans ontbijt voor ons, met sterke koffie en cake, wat wij – lichtelijk verkleumd – maar al te graag aannemen. We krijgen sla uit de tuin mee en een eeuwigdurende invitatie om terug te komen, hier of in Marrakech.
Afgezien van die boer wordt Ilco ook vrienden met iedere kruidenier, slager, of kaasverkoper. Hij kookt, gewoon op ons houtvuurtje, een bepaald soort worstjes in een bepaald soort wijn, we eten San Daniele ham, die komt van de achterpoot van een zwart varkentje. Er is olijfolie die de meiden het liefst oplikken, zo lekker. En echte pizza.
Balkon
Andere steden. Verona, Padua, we gaan nu richting Toscane.
Ik heb Bloem en Chaia het verhaal van Romeo en Julia verteld en natuurlijk gaan we kijken bij het balkonnetje waar Romeo volgens Shakespeare Julia zijn liefde verklaarde.
Daar is een soort permanente peep show aan de gang van vrouwen die om beurten over de rand komen hangen, zodat hun echtgenoot beneden een foto kan maken.
Er staat ook een bronzen Giulieta met een weggesleten rechterborst. Dit is geen moedig statement tegen borstkanker, maar het gevolg van duizenden en nog eens duizenden toeristen die elke dag over die borst komen aaien om een liefdeswens te doen. Ook daar staat een fotorij. De Amerikanen grijpen gretig met hun hele hand om de borst, de Japanners tikken de vermoedelijke plaats van de tepel aan met het puntje van hun vinger. Wat zegt dat over hun respectievelijke liefdeslevens?
Maar Chaia weet het nu zeker: ons nieuwe huis moet in ieder geval een balkon hebben.
PS Zie ‘meer foto’s’ voor Venetie tijdens carnaval en voor de nieuwste set: 100 x de Landrover op wereldplekken.
