(Procida, km 65655. Gaan we hier wonen: misschien!).
Een piepklein eilandje in de baai van Napels. De plek waar Il postino is opgenomen, toch wel de ultieme Italiaanse feel good movie. ‘Daar moeten jullie gaan wonen,’ hebben de afgelopen tijd diverse mensen tegen ons gezegd. ‘Dus niet,’ foeter ik als we in het pikdonker door een soort eindeloze tunnelstraat rijden, met overal toeterende auto’s en vespa’s om ons heen. We slapen voor de poort van de gesloten camping, terwijl de regen om ons ruist.
Maar de volgende dag is alles….
Lipstick-Vespa
Kijk mij nou lopen over de brokkelige straatjes vol plassen. Met mijn nieuwe tas van dat kleine winkeltje waar ze ook rode fluwelen laarsjes hebben.
Langs oranje – geel – roze verschoten huisjes tussen reuzen-citroenbomen.
Vespa’s, Fiatjes en een extra dun busje zoemen om mij heen.
Om de hoek: de bakker de bar een leuke kapper een school.
De haven waar de boot naar Napels vertrekt. Een rommeltje met overal visnetten en kratten en kapotte buitenboordmotoren. En kapiteins met echte petten.
Kijk ik koop vis bij de vissers; ze hebben heel veel rode sardientjes en ook dikke inktvissen.
Klik klik doet het door de straatjes. Heuvel op, heuvel af. Vuurtoren.
Overal is de zee!
Aan de andere kant een echt miniatuurstrand met ouderwetse strandhuisjes, je ziet de zon zo door de regen heen.
En alle mensen lachen zodat je mond in een glimlach blijft staan.
Napels
Dat kleine Procida heeft een hele grote, stoere broer: Napels.
Hier is het nog steeds de jaren zestig. Grote huizenblokken, mooi in hun haveloosheid. De hele stad ruikt naar vis en overal ligt afval. Je ziet families met zijn allen in een paar kamers gepropt, de bedden in de woonkamer. En overal in de smalle, hoge straten hangt was. Flarden tv waaien om ons heen, want Napels speelt vandaag tegen Genua. Dan klinkt ineens een woest gebrul, een kind begint te huilen. Doelpunt. Napels staat voor het eerst sinds tijden bovenaan in de competitie; zou dat een teken zijn?
Pizzastad, maffiastad, Sofia Loren, alle clichés kloppen. En toch zou je maanden nodig hebben om deze stad echt te ontdekken. Ja! jubelt de schrijfster in mij. Brrr, huivert de Anna die zelfs op Procida al verdwaalt.
We zetten ons op de lijst bij mannen die makelaars schijnen te zijn. Niet voor Napels zelf, maar voor de plekken eromheen. Procida bijvoorbeeld. Nu gaan we eerst nog wat zuidelijker kijken, maar als Procida erg blijft spoken, komen we terug.
