(Lecce, km 66255. Gaan we hier wonen: nee, te ver).
Reizen is niet hetzelfde als op vakantie zijn. Het vereist moed om een prettig huisje op te geven en te kamperen als alle campings dicht zijn. In Afrika konden we leven als vorsten. Alles wat we wilden, konden we kopen, als we uit eten wilden, deden we dat. Alleen, er was niet zoveel om te kopen en de restaurantjes waren vaak maar simpele eetstalletjes. Hier in Italie zijn de winkels en restaurants er wel, maar de prijzen zijn natuurlijk gewoon westers. Een huisje of hotel kost ons algauw ons volledige dagbudget, dus dat doen we niet. En zoals je in Nederland niet elke dag uit eten gaat, ijsjes eet, of capuccino’s drinkt op terrasjes – zo doen we dat hier ook niet.
Woonwagen
Dus op vakantie-eiland Ischia lopen wij (moedig!) langs de pasticceria met zijn bosaardbeitjes-taartjes en gaan op het strand school zitten doen. Als alle toeristen aanschuiven voor de pizza, en zich klaarmaken om de zon te zien ondergaan op hun fraaie zonneterras, lopen wij naar de parkeerplaats waar de zon allang verdwenen is, trekken warme truien aan en stoken een stiekem vuurtje voor de pasta. De meiden maken van oude zooi en stokken hutten en doen blindemannetje in het donker. Als het nacht wordt, klappen we de tent open, om pas weer wakker te worden van alle bussen vol toeristen die naar zee gebracht worden.
We lijken nog het meest op een piepklein circusje, zoals je ze in Frankrijk en Italie vaak op parkeerterreinen ziet staan. We wonen zelfs in een soort woonwagen, met van die vage spulletjes eromheen (‘zwaarden’ van Dunya, een kapotte barbecue, oude lappen waar Bloem en Chaia poppenkleren van naaien en die overal te drogen hangen na de laatste regenbui).
Komt dat zien, komt dat zien! Chaia is het paardenmeisje met zo’n uitstaand rokje, Bloem doet de kunsten en Dunya goochelt erop los met haar echte Harry Potter-toverstok. Ilco is natuurlijk de stoere leeuwentemmer, die voor de duvel niet bang is.
En ik? Soms denk ik dat ik de kaartjes verkoop, in zo’n glittertopje – soms zie ik mezelf ook als de ouwe waarzegster in een hoekje monkelend in een doffe bol zitten kijken… wat doen we hier in vredesnaam?
Rokende monden
Reizigers zien een andere kant van Italie. Een beetje alsof je een beroemde filmster van dichtbij ziet, maar dan van achteren. Denk:
– de kratermond van een oude vulkaan, waar de lucht zwaar is van de zwavel (is dat nou juist goed of slecht voor een mens?). Het is er ‘s avonds enorm koud en dampig. We zitten voor de auto met onze superwarme slaapzakken om ons heen, terwijl de rook uit de grond en uit onze monden komt.
– het parkeerterrein van de megasupermarkt in Puglia, waar bijna alle pasta van Europa vandaan komt. Er klinkt vivo per lei op de – heerlijk schone- wc.
– een braakliggend terrein naast een enorme met gras bedekte afvalberg in datzelfde Puglia. Ik zit met de meiden te picknicken in de auto, fles wijn aan mijn mond als een clochard (de glazen zitten te diep weggestopt) en buiten grilt Ilco worstjes in het donker.
– een verlaten strandtent met de koude zee voor onszelf, waar de daktent de hele nacht woest in de wind staat te klapperen.
Op die laatste plek gaan we in ruil voor de overnachting pizza eten. En dan ook maar meteen de lokale champagne uitproberen. Ilco lacht: ‘Ha, spumante-zigeuner!’
