(Basilicata-Sicilie, km 68505. Gaan we hier wonen: misschien, misschien, misschien…).
Het boerderijtje – in de vergeten provincie Basilicata, vlak onder Napels- was oud en niet bepaald charmant. Maar er was dat uitzicht: eindeloos glooiende heuvels in het gouden licht. Zevenduizend vierkante meter grond erbij, met olijfbomen, perenbomen, sinaasappels, druiven. Op de plek van het kippenhok zou je een geweldig schrijfhuis kunnen maken, net als Roald Dahl altijd had, en daarboven een zwembad, middenin de oude molensteen.
En dat alles voor de prijs waar je in Nederland net een garage voor kan kopen. Dat betekent dat we meer dan genoeg geld zouden hebben om alles mooi op te knappen en dan nog overhouden om lang en veel te reizen. En o ja, tien minuten verder was een vriendelijk stadje met scholen in alle soorten en maten. Terwijl Napels toch maar twee uur rijden was, met de auto of de trein. De meiden hingen meteen in de oude kersenboom en Ilco scharrelde rond over het erf alsof hij er al maanden woonde. We keken elkaar aan over het hoofd van de oude boer. Zouden we dan, zomaar ineens, ons nieuwe huis gevonden hebben?
Huisje aan zee
‘Zet een huisje aan zee
En ik ga mee…’
Dat zingt mijn vriendin Mylou in één van haar allermooiste liedjes.
Pas later, toen we weer langs de kust reden, sloeg de twijfel toe. De zee! Dat wilden we toch? En een boerderij is geen huisje aan zee. Maar misschien ligt dat wel op Sicilie? Dat verre eiland waar je Afrika nog een beetje schijnt te kunt voelen. Zon, vissersdorpjes, een rafelrandje van Europa… En zee, heel veel zee. Eigenlijk denken we al lang dat daar ons droomhuis zal staan – ook al zijn we er dan nog nooit geweest. Dus voordat we iets beslissen over het boerderijtje in Basilicata, moeten we naar Sicilie, dat is duidelijk.
Maar eerst moeten we afscheid nemen van Chaia’s vriendin Blume. Zij vertrekt met haar hele familie weer naar Nederland. De beide vaders moeten de brullende meisjes bijna letterlijk van elkaar losscheuren – iets dat ze allebei met een betraande glimlach doen. Maar de herfstvakantie is voorbij en wij gaan verder, altijd maar verder.
Het zal stil zijn nu, met drie in plaats van zes meisjes aan boord.
Sicilie: eerste indruk
en romantische oude veerboot brengt ons naar de overkant. En eindelijk zetten we dan voet op Siciliaanse bodem!
We gaan rustig de hele kust rond om te zien waar die het mooist is, besluiten we. En dat is niet in het begin, in ieder geval. Afrika? In geen weken heb ik zulke platte, Amerikaans aandoende nieuwbouw gezien. En niet eens een klein beetje, kilometers lang. Het is bijna fijn dat we een camping zien midden tussen de autosloperijen. Toch nog een stukje braakliggend land langs de kust gevonden.
Met de avond valt ook de regen. Overal op de bijna lege camping komen plassen te staan en ik kruip met een boek en een kaarsje diep weg in de achterbak, terwijl Ilco onder een afdak grappa drinkt met twee Polen en drie Tsjechen. Welkom in Sicilie!
