(Rome, km 70750. Gaan we hier wonen: niet in Rome, maar…).
In restaurant Africa in Rome slaat het weer toe. Reisheimwee. Het lichte, wilde lied van Afrika. Vorig jaar zaten we er nog middenin…
En dat, terwijl we net deze week voor een tweede keer zijn gaan kijken bij de boerderij in het dal van Lauria, tweehonderd kilometer onder Napels. Land, uitzicht, fruitbomen. Het is volgens mij de droom van heel veel mensen: zo’n huisje voor een prikkie kopen en heel mooi maken. Je eigen avocado eten op de patio, onder de bloemenpergola. Een zwembad erbij voor hete zomers.
De buurvrouw komt koffie en zelfgebakken koekjes brengen. De meiden testen de kwaliteit van de klimbomen. En de architect staat te popelen om te beginnen. Alsof dat nog niet genoeg is, worden we naar het huis toe geleid door zo ongeveer de grootste regenboog die ik ooit heb gezien.
Een droom, inderdaad. Maar is het ook onze droom?
Erbarmelijk
Een week lang testen we het leven in Lauria. Boodschappen doen, naar de markt, de lokale koekjes van de bakker proeven, en een plaatselijk uitje: een elegant meertje rondwandelen.
En heel belangrijk: we gaan in het stadje de scholen bezoeken. Daar worden we bekeken als een soort filmsterren. Kinderen hangen over balustrades om maar een glimp van ons op te vangen.
Wat niet meevalt, is de erbarmelijke kwaliteit van de gebouwen. Het enige dat overal aan de muur hangt zijn rozenkransen en Jezuskruisjes (hoezo publieke school?) Nog geen gezellig verfje kan er vanaf – om over mooi lesmateriaal nog maar te zwijgen. Ik denk aan de geweldige lesboeken die ik zelf heb gemaakt in Nederland, mijn fijne scholenproject Het Verhalenkasteel en de moed zakt me in de schoenen. ‘We geven die scholen gewoon zelf een make over,’ bedenkt Ilco, maar dat lijkt me niet genoeg. Nu snap je pas echt wat de Italianen bedoelen als ze woest worden over de kwaliteit van hun onderwijs.
Maar aan de andere kant: ik heb nog nooit zulke aardige juffen gezien. Hier een aai, daar een zoen, ze lopen knuffelend door de gangen. Is dat niet eigenlijk het belangrijkste?
Where the soul is singing
Chaia moppert op de schooluniformen, maar klaart iets op als ze ziet dat je er zelf leuke versieringen op mag borduren. Bloem heeft een groter probleem: omdat ze nog geen Italiaans spreekt, moet ze beginnen in het eerste jaar van de middenschool. Dat betekent in de klas met kinderen die een jaar jonger zijn. De tranen springen haar in de ogen.
‘Als het je nou lukt om de komende maanden Italiaans te leren,’ troost de juf, minstens zo ontdaan, ‘dan valt er misschien over te praten.’
Na een weekje hebben we alles gezien: het huis, het stadje en de bergen met de zee daarachter. Bloem zit al dapper Italiaanse woordjes over te schrijven uit de Italiegids van Francien Oomen.
Home is where the soul is singing. Een studio voor Ilco, een schrijfhuis voor mij, een lange tafel in de zon en het schoolbusje voor de meiden. Ilco en ik kijken elkaar aan. Het is geweldig, alleen…Soms zingt er nog een beetje teveel Afrika in ons.
We trekken er nog maar een angel card op – en dan gaan we het onszelf nog wat moeilijker maken. In Spanje staat een wit huisje aan zee. Een Internetliefde, die we nu ook maar eens echt moeten bezoeken.
We reizen via Ibiza, want dit weekend gaan we daar meedansen met Dance4Life! Volgende week een verslag.
