(Parijs, km 75350)
Schaatsbanen, kerstmarkten, lichtjes: de terugrit naar Nederland is een lange rit door Kerstmis Wonderland. Vooral Madrid is een kersttip, alle straten fonkelen en schitteren je tegemoet. De verwarming in de auto is gemaakt, een heleboel oude reisspullen zijn (met moeite) weggegooid om plaats te maken voor dozen vol Spaanse cava. Nog even en we rijden Amsterdam weer binnen. Thuis voor Kerstmis. Of is Spanje nu thuis? Op dit moment is thuis waar onze familie en vrienden met open armen op ons wachten.
Bij onze vriend Jean-Marc in Parijs, die we het laatst zagen in Timboektoe, blijven we een paar dagen logeren. Overal affiches, fotoboeken en elegante souvenirs van Afrika in dit huis – het voelt vertrouwd en toch ook heel ver. Afrika als exotische decoratie van het leven in het twintigste arrondissement, hoe vreemd is dat? Het wakkert mijn gemis alleen nog maar aan. ‘Het houdt niet op,’ zegt Ilco troostend, ‘echt waar, het houdt nooit op.’
Mannetjes
Ooit woonde ik in Parijs en studeerde aan de Sorbonne. En nog steeds zijn het dezelfde dingen die Parijs voor mij Parijs maken: de mensen die over straat lopen met grote stokbroden onder hun arm, de mannetjes aan de bar van de Tabac die hun pernod drinken, de dolende clochard die geld geeft aan de muzikant in de metro, die ook nog steeds hetzelfde ruikt.
En ik realiseer me dat op ditzelfde moment de mannetjes in Mauritanie hun zoveelste glaasje mierzoete thee drinken en die in Ethiopie hun stroperige kruidenkoffie van het koffievrouwtje. Dat intussen het verkeer in Kumasi wel weer vast zal staan en een nieuwe groep toeristen net warm wordt onthaald bij de berbers in de woestijn, die zoals altijd hun maaltijd op ondergrondse ovens hebben gekookt. Dat ze nu aan het zwemmen zijn bij Mozambique, dat iemand ergens een dolfijn ziet, dat de wildebeesten zich voorbereiden op hun trektocht naar de Masai Mara waar het water minder schaars is. En dat alles, terwijl ondertussen de kerstlichtjes branden in Madrid, de kaarsjes in Dogonland, en de vulkanische vuren in de bergen van Turkije. Zolang deze aarde draait, zijn er kinderen die spelen, mannetjes die samen drinken en reizigers zoals wij die zich verbazen. Het is het duizelingwekkende besef dat alles overal is. Het houdt nooit op.
Bedankt
Eerst en vooral: alle opa’s en oma’s die ons, met pijn in het hart, zo lang hebben laten gaan. Iedereen die langs is gekomen en avonturen met ons heeft mee beleefd: Nanda, Liekje, Robin, Simon, Marije, Nellieke, Annemijne, Elsemieke, Joep en Jacqueline, Alexander, Anne, Blume, Anat, Linde. En iedereen die in gedachten met ons mee is gereisd. Al onze vrienden onderweg, zoals Liesje en Francois (met wie kan je beter vastzitten in Nouakchott?) Ook alle lezers van het weblog, bekenden en onbekenden: heel erg bedankt! Het was voor ons heel belangrijk om te weten dat we langs deze lijn met jullie verbonden waren. Teije, de Landroverkampioen. Catherine, Nancy en mijn vader die zo nodig onze rompslomp in Nederland opruimden (dan fietste Cath weer halsoverkop naar de Western Union met 1000 euro…). Juf Hetty en juf Ria en Ilona van de Wereldschool. Liesbeth, Jacoline en Anne-Marie die maakten dat mijn boeken konden blijven verschijnen ook al was ik er zelf niet.
Vrolijk kerstmis allemaal!
PS Deze week nog in de winkel Kidsweek Junior met een grote slotreportage over de reis van de meiden.
PS 2. Omdat het reizen voorlopig dus nog niet ophoudt gaat ook het weblog nog door.
