(Montefrio, km 73750. Gaan we hier wonen: JA!)
‘Had jij gezien dat hier zo’n enorm balkon was?’ ‘Nee, jij?’
Bij ons tweede bezoek aan het zigeunerhuis schijnt de zon. Het huis, dat we puur op gevoel gekocht hebben, blijkt alleen nog maar mooier. De eigenaresse, de Engelse Michaela, staat er al net zo bij te stralen als wij. Als we later bij de notaris de verkoopvoorwaarden gaan vaststellen, zegt de makelaar dat hij nog nooit zoiets heeft meegemaakt: ‘Normaal vliegen koper en verkoper elkaar in de haren, jullie zijn alleen maar vreselijk aardig.’ ‘Hoe wil je de betaling?’ ‘Zeg jij het maar.’ ‘En die mooie kast in de keuken…?’ ‘Zal ik die laten staan?’ Zelfs het rode sportwagentje voor de deur, waar Ilco zijn zinnen op heeft gezet, kan misschien worden overgenomen. Mijn moeder de astrologe zou vast zeggen dat de sterren goed staan voor contracten vandaag.
Schoolbus
Het huis ligt bij het piepkleine stadje Montefrio, 50 kilometer van Granada. Daar groeien in de lente overal asperges en aardbeien en maken ze de allerlekkerste olijfolie en geitenkaas. Er zijn ook twee scholen: een basisschool en een middelbare school. Anders dan in Nederland, gaan alle kinderen naar dezelfde middelbare school. Daar wordt, in overleg met de ouders, voor elke leerling steeds het vakkenpakket bijgesteld. Zo kan het dat de zoon van Michaela direct na die school naar de universiteit van Granada is gegaan, en de dochter naar de kappersschool.
Natuurlijk gaan we op school rondkijken. De herinnering aan de scholen in Italie staat ons nog helder voor de geest: de ongeschilderde muren, de klassikale opstelling, het beperkte lesmateriaal. Gelukkig is het in Montefrio een stuk beter. Alles is warmer, zachter, moderner. Ook zitten er op deze school meer buitenlandse kinderen, uit Engeland, Australie, Nederland zelfs, zodat ze er meer op zijn ingesteld. Dat je zelf naar school je eigen wc-papier mee moet nemen, is dan eigenlijk alleen nog maar grappig. En om twee uur zijn de scholen allebei uit en staat de schoolbus klaar om iedereen thuis voor de deur af te leveren– dat heb je in Nederland dan weer niet.
Welkom!
Hoe kan het, vraag ik me af, dat ik, die nooit meer wilde stoppen met reizen, nu ineens zo blij ben met dit huis? Pas als Ilco en ik, op een ijskoude ochtend, een uur in de kou staan wachten om bij de politie een of andere registratie aan te vragen, weten we het antwoord. We zijn omringd door bibberende Afrikanen die in Spanje willen werken. Dat herinnert aan hoe dichtbij Afrika hier eigenlijk is. En hoe gastvrij we daar overal zijn ontvangen. In hoeveel hutjes hebben we geslapen, aan hoeveel eettafels zijn we aangeschoven, hoeveel cadeautjes, kopjes thee en zegeningen zijn er aan ons gegeven? Ontelbaar. En niet alleen daar. Van de Perzische prinsesjes in Iran, tot de communistische boer in Italie waar we op het erf sliepen, de Turkse familie die vlees bij onze daktent kwam roosteren tot aan het Engelse echtpaar waar we nu al negen dagen wonen en die met onze kinderen gaan picknicken als Ilco en ik weer van alles moeten regelen voor het huis…. We zijn overladen met gastvrijheid.
We hebben zin om nu gastvrijheid terug te geven. In dit nieuwe huis kan het, dat is er als het ware voor gemaakt. En dat is (bijna) net zo leuk als reizen.
PS Op veler verzoek: nu ook op de fotosite foto’s van de binnenkant van het huis, gemaakt door Chaia.
PPS Vanaf 18 december Kidsweek Junior met een grote slotreportage over de reis van de meiden
