(Malaga, km 73450. Gaan we hier wonen… lees verder!)
Na het verfijnde maar in zichzelf gekeerde Italie is Spanje een feest van uitbundigheid. Overal kleuren, kunst, moderne architectuur. En ook Zara, BBCWorld en Internet. De wereld komt weer binnen en dat is precies waar we zin in hadden. We kopen geweldige kleren van hippe Spaanse ontwerpers en drinken Spaanse wijn, die inderdaad niet zo elegant is als die in Italie, maar zeker zo vrolijk maakt.
En verder gaan we maar weer, naar het zuiden. ‘Nog even en jullie piepen zo die grens naar Marokko weer over’ schreef een vriendin van Ilco en stiekem denken we dat zelf ook af en toe. Want Andalucia, waar wij nu onze zinnen op hebben gezet, ziet grauw van de regen. Misschien dom, maar we hadden er niet aan gedacht dat we nog door diverse bergketens moesten rijden voor we er waren. Overal sneeuw! En dat terwijl de verwarming van Zeerover er al heel lang geleden mee is gestopt (wie heeft er een verwarming nodig in Afrika?). De kinderen zitten onder dikke dekens op de achterbank warme chocolademelk van het tankstation te drinken en ik droom naast Ilco van Mozambique.
Cortijo Los Gitanos
Dan is het 5 december. Makelaar Patricia komt ons ophalen. Via haar hebben we veel huisjes op het net gezien. ‘Wat is het plan?’ vragen we – wetend dat het nooit lukt om alles in één dag te bekijken. ‘Het plan? Een huis voor jullie vinden,’ zegt Patricia kordaat. ‘Hoe laat zijn we terug?’ vraag ik nog – met Sinterklaas in mijn achterhoofd, maar daar kan Patricia al helemaal niets over zeggen. We rijden dus maar gewoon achter haar aan, heuvel op, heuvel af, langs duizenden olijfbomen. Half Andalucia ligt onder een wolk – zelfs als we wisten waar we heen gingen, konden we het nog niet zien.
Eindelijk: Cortijo Los Gitanos: de zigeunerboerderij. De ligging (voor zover we dat kunnen zien) is goed, mooi op een glooiende heuvel. Degene die ons binnen zou laten is er niet, maar Chaia klimt over het hek en doet de deur voor ons open. ‘Dit mag ik helemaal niet doen, ik plas in mijn broek,’ roept Patricia, maar ze loopt toch met ons mee. Dan gaat alles ineens heel snel: we zien maar een paar kamers, de rest zit op slot – en dan moeten we vluchten omdat er andere kopers aan komen. Het zijn Belgische projectontwikkelaars, ze zijn hier voor de tweede keer en gaan vandaag dit huis onder bod nemen.
Bliksem
Vijf minuten later zitten we met bonkend hart weer in Zeerover. Het is gebeurd, toch nog: honderd procent blikseminslag. Dit huis! Zo romantisch… Overal kamertjes, trapjes, oude balken, fijne keuken en een patio waar je – zelfs in dit weer – op een schommelbank wil neerploffen en nooit meer van wil weggaan. We weten het allemaal meteen: hier willen we wel wonen.
Patricia heeft aan een half woord genoeg. Haast is geboden, de Belgen staan immers klaar om het huis van de markt te halen. Gelukkig is ze vrienden met de eigenaresse. En met de notaris, tevens de eigenaar van speelparadijs Kongo, trouwens ook. Een uur later klauteren, klimmen en glijden de kinderen in Kongo, terwijl Ilco en ik de duizendjes zitten uit te tellen, die nodig zijn om het huis voor ons te reserveren. De eigenaresse hangt snikkend aan de telefoon, zo blij dat er een familie in haar geliefde huis komt.
Nog weer een uur later bonkt Sinterklaas aan de deur en zitten we in Spanje Nederlandse pepernoten te eten. Als dit allemaal een droom is, dan horen jullie dat volgende week!
Felicidades!
En natuurlijk, Ilco is jarig vandaag. Hoy y para siempre, mi amor!
