‘We gaan naar Parijs!’
Dat zegt Kate Winslet tegen Leonardo di Caprio. Ze bedoelt: ‘Laten we een ander, meeslepender leven gaan leiden, weg van stompzinnig werk en voorspelbaar leven in deze Amerikaanse buitenwijk, die zo onadequaat Revolutionary Road heet.’
‘Waarom vlucht je hieruit?’ vraagt iemand, maar Kate Winslet antwoordt: ‘Ik wil er niet uit, ik wil er juist IN.’
Ilco en ik hangen aan Kate haar lippen. Wij zijn altijd erg voor mensen die zomaar naar Parijs gaan, gekke reizen maken, in het diepe springen. Alleen, in dit geval gaat het helemaal mis. Het woeste plan van Kate en Leonardo zal hen uiteindelijk in het diepe brengen, dat wel, maar ze komen nooit meer boven.
Tot zover deze geweldige feel bad movie. 
Voetstappen
Duizend kleine draadjes verbinden ons met Nederland, dat zien we nu beter. Als je alleen al kijkt naar Amsterdam: hoeveel voetstappen van ons liggen hier wel niet! Mijn allereerste stapjes, in de Watergraafsmeer, en mijn eerste stappen nadat ik uit huis ging: in en rond een kraakpand op de Weteringschans. We hebben er gedanst op ons huwelijk in de Vondelkerk, gevaren (als gids op een rondvaartboot), kampioensfeestjes voor Ajax gegeven op de Brouwersgracht, kinderen gekregen en gewerkt, heel veel gewerkt.
En we kunnen zo weer verder. We weten al precies naar welke middelbare school Bloem zou gaan, welke restaurants we nog willen uitchecken, welke films. En ik zou twee keer per week een kopje koffie drinken met mijn oude moedertje.
‘We gaan naar Andalucia!’
Toch doen wij het ook. Kiezen voor een tweede leven, op een plek waar nog geen enkele stap van ons ligt. Waar we de taal amper spreken, de cultuur niet kennen en waar maar één middelbare school is en geen bioscoop. Met zijn vijven gaan we over een maandje het diepe in springen, eigenlijk vooral uit nieuwsgierigheid. En dat is, hopelijk, het grootste verschil met de acteurs van Revolutionary Road: bij ons geen achterliggende wanhoop. Onrust, dat misschien, en ook iets onverbeterlijk romantisch. Maar dat is toch niet zo erg?
‘We gaan naar Parijs!’
Dat zegt Kate Winslet tegen Leonardo di Caprio. Ze bedoelt: ‘Laten we een ander, meeslepender leven gaan leiden, weg van stompzinnig werk en voorspelbaar leven in deze Amerikaanse buitenwijk, die zo onadequaat Revolutionary Road heet.’
‘Waarom vlucht je hieruit?’ vraagt iemand, maar Kate Winslet antwoordt: ‘Ik wil er niet uit, ik wil er juist IN.’
Ilco en ik hangen aan Kate haar lippen. Wij zijn altijd erg voor mensen die zomaar naar Parijs gaan, gekke reizen maken, in het diepe springen. Alleen, in dit geval gaat het helemaal mis. Het woeste plan van Kate en Leonardo zal hen uiteindelijk in het diepe brengen, dat wel, maar ze komen nooit meer boven.
Tot zover deze geweldige feel bad movie. 
We gaan naar Rio!
Over een week vliegen we. We weten met welke sambaschool we gaan meedansen in het Sambadrome. En we hebben een foto van onze kostuums gekregen. Geen idee hoe je nog soepel de samba kunt dansen met zo’n gevaarte op je hoofd en voor je borst…. Wordt vervolgd.
