Nooit zal ik vergeten hoe het voelde om te vliegen.
Daar stond ik op een hoge berg uit te kijken over de cidade maravilhosa. Vleugels aan mijn schouder, de zee aan de horizon.
Rennen moet je, niet springen. Je geeft je over op het moment dat je rent. De berg is vlak, dan houdt hij op. Moest toch nog heel even aan Kruimeltje Leeuwenhart denken, de dapperste boekenheld aller tijden. Toen ging ik zelf.
En dat er dan niks meer is. Geen onderkant, geen zijkant. De razende wind die je draagt.
When you have come to the edge of light and step into the darkness of the unknown
One of the two will happen to you
Either you’ll find something solid to stand on
Or else you’ll be taught how to fly
(Richard Bach, de schrijver van Jonathan Livingston Seagull) 
Saudade
Saudade: een onvervulbaar verlangen. We nemen het mee terug vanuit Rio. Bloem huilt de hele terugvlucht – en die is lang, heel lang. Rio de Janeiro is vies, gevaarlijk en lelijk, maar bovenal is het een stad die je optilt met zijn stranden, zijn oerwoud, de muziek. Het ritme van Rio is een hartslag waar je die van jezelf op afstemt, onvermijdelijk. Ik kom aan in Amsterdam met heel veel nieuwe verhalen en ideeen voor boeken.
Om vervolgens met een harde klap terug te vallen in de waan van de dag die op dit moment extreem is. Banken, contracten, verzekeringen – wat moet je veel regelen als je ten eerste twee jaar weg bent geweest en vervolgens weer naar het buiten;land vertrekt. En wat te denken van al onze spullen die van overal tevoorschijn komen als kleine duveltjes. We rijden heen en weer met dozen en koffers. Dan staat alles uiteindelijk opgestapeld in de loods – klaar om verhuisd te worden.
En wij? Wij laden Zeerover vol met boeken, kleren en pannen en maken ons op om voor de zoveelste keer afscheid te nemen.
Dag Nederland! Misschien missen we je straks, als we de grens over rijden…
Nooit zal ik vergeten hoe het voelde om te vliegen.
Daar stond ik op een hoge berg uit te kijken over de cidade maravilhosa. Vleugels aan mijn schouder, de zee aan de horizon.
Rennen moet je, niet springen. Je geeft je over op het moment dat je rent. De berg is vlak, dan houdt hij op. Moest toch nog heel even aan Kruimeltje Leeuwenhart denken, de dapperste boekenheld aller tijden. Toen ging ik zelf.
En dat er dan niks meer is. Geen onderkant, geen zijkant. De razende wind die je draagt.
When you have come to the edge of light and step into the darkness of the unknown
One of the two will happen to you
Either you’ll find something solid to stand on
Or else you’ll be taught how to fly
(Richard Bach, de schrijver van Jonathan Livingston Seagull) 
In haar verlangen te reizen had ze alvast haar hoed opgezet
Ook Bloem vliegt – als cadeautje omdat ze, via de Wereldschool, haar Citotoets heeft gemaakt en nu dus klaar is voor de middelbare school in Spanje.
Zodra ze op het strand is geland, weet ze wat ze later wil worden: hanglide-piloot.
Onze stoere dochters. Ook zij moeten weer afscheid nemen en het onbekende tegemoet gaan.
PS Voor wie wel in Nederland is: 20 maart staat er een artikeltje over mij (foto ook van de meiden) in de Esta.
