We leven al een paar dagen in een middeleeuws dorpje in Extremadura, Spanje. Daar hebben we een soort herberg gevonden, pal aan het marktplein. Houten balken, muren van wel een halve meter dik, met een beetje fantasie hoor je de ezelskarren over de keitjes ratelen. Op de daken broeden ooievaars en de grote kerk maakt zich op voor de Mariaprocessies volgende week. Zoals heel Spanje trouwens, Semana Santa is hier echt een gigantisch feest.
En wij… wij zitten in een tijdsvacuüm. Niemand die op ons wacht, niets dat moet. School, schrijven, wijn drinken op het plein in de middagzon. We zijn voorbijgangers, vijf vrije reizigers in tijd en ruimte. 
Rites de passage
De ooievaars maken deel uit van de rites de passage, de overgang naar een nieuw leven. Dapper storten Bloem en Chaia zich op de Spaanse lessen. Zelfs Ilco zit met een schriftje op schoot te studeren op tijden en vervoegingen. Chaia zwerft bij voorkeur in haar eentje door het dorp en Bloem probeert elk Spaans uithangbord te vertalen. De meiden gluren naar schoolkinderen met enorm dikke schooltassen en Ilco vertelt over de Guernica. En probeert vragen te belantwoorden als ‘Krijgen we straks ook een Spaans paspoort?’ ‘Mogen we nu in twee landen stemmen?’ Vragen die andere emigranten in spe waarschijnlijk allang hadden uitgezocht – maar wij niet.
Madrid onze hoofdstad? Siesta? Diner om half tien ’s avonds? Semana Santa?
Spanje voelt nog niet als thuis. Wat betekent het dat Dunya straks makkelijker Spaans leest dan Nederlands en de ij, de ui en de eu niet herkent? Dat Pasen het feest is van passies in plaats van paaseitjes? Dat we gaan wonen in een land dat we eigenlijk alleen nog maar van verhalen kennen…
We leven al een paar dagen in een middeleeuws dorpje in Extremadura, Spanje. Daar hebben we een soort herberg gevonden, pal aan het marktplein. Houten balken, muren van wel een halve meter dik, met een beetje fantasie hoor je de ezelskarren over de keitjes ratelen. Op de daken broeden ooievaars en de grote kerk maakt zich op voor de Mariaprocessies volgende week. Zoals heel Spanje trouwens, Semana Santa is hier echt een gigantisch feest.
En wij… wij zitten in een tijdsvacuüm. Niemand die op ons wacht, niets dat moet. School, schrijven, wijn drinken op het plein in de middagzon. We zijn voorbijgangers, vijf vrije reizigers in tijd en ruimte. 
Kerkklokken en ooievaars
Er is een verjaardagspartijtje in de herberg. Geen spelletjes, geen slingers. Wel tafels vol met eten en taart die al pijn doet aan je tanden als je er alleen al naar kijkt. Onze meiden mogen aanschuiven, natuurlijk mogen ze dat. Urenlang zijn we ze kwijt.
Intussen zien Ilco en ik de zon langzaam achter de kerk zakken. De geluiden van de namiddag: kerkklokken en het geklapper van de ooievaars.
Na een hele dag overleg tussen vier mannen met werkhandschoenen staat er inmiddels een half podiumpje klaar voor Semana Santa. Vier andere mannen zijn de hele dag niet van het plein geweest. Ze zijn hoogstens verhuisd. Van bankje naar bankje.
