Na 2 jaar, 2 maanden en 20 dagen mag Zeerover eindelijk uitrusten. Want dan zijn we bij de cortijo los gitanos, de zigeunerboerderij aangekomen.
Eerst gaan we het nog vieren in Granada, onze nieuwe stad, een klein uurtje verder. We kopen mooie jurken bij fijne Spaanse winkels, eten ijs en later tajine in de kleine straatjes van de Arabische wijk. Alles is licht en vrolijk.
De volgende ochtend vertrekken we vroeg naar de notaris van Montefrio. De laatste etappe voert ons door eindeloze heuvels, olijfgaarden en vlakten. The middle of nowhere, zo voelt dat dus. Ik word ineens heel zenuwachtig. Het kan daar dan wel los gitanos heten, maar het is wel een huis. Een plek om te blijven. En de zigeunerin in mijn hart, die nu al zo lang in een Landrover woont, mokt en huivert.
Ons huis
Maar dan zijn daar de notaris, de advocaat, de eigenaresse en de plaatselijke bankdirecteur die komt verklaren dat het huis hypotheekvrij is. Vraag me niet waarom, maar de betaling is zo ingewikkeld dat Ilco er nu al weken mee bezig is om alles op de goede momenten op de goede plekken te krijgen. Maar het werkt, want daar liggen ineens vier cheques, in onze naam uitgeschreven, en een enorme stapel bankbiljetten. Bloem kijkt gefascineerd toe hoe de eigenaresse de vijhonderdjes door haar handen laat glijden – en telt snel mee of alles wel klopt. Een enorme sleutelbos, contracten, en dan is het huis van ons. ‘Mag ik al wijn?’ fluister ik tegen Ilco, maar het is nog steeds ochtend en voor emoties is geen tijd. We gaan naar het huis!
En daar ligt het dan, stralend op de olijfheuvel. Vierhonderd meter boerderij. Twaalf kamers, een veranda en een patio met overal bankjes en bloempotten. Zo’n fijn vakantiehuis met een zwembad. Ons huis…
Na 2 jaar, 2 maanden en 20 dagen mag Zeerover eindelijk uitrusten. Want dan zijn we bij de cortijo los gitanos, de zigeunerboerderij aangekomen.
Eerst gaan we het nog vieren in Granada, onze nieuwe stad, een klein uurtje verder. We kopen mooie jurken bij fijne Spaanse winkels, eten ijs en later tajine in de kleine straatjes van de Arabische wijk. Alles is licht en vrolijk.
De volgende ochtend vertrekken we vroeg naar de notaris van Montefrio. De laatste etappe voert ons door eindeloze heuvels, olijfgaarden en vlakten. The middle of nowhere, zo voelt dat dus. Ik word ineens heel zenuwachtig. Het kan daar dan wel los gitanos heten, maar het is wel een huis. Een plek om te blijven. En de zigeunerin in mijn hart, die nu al zo lang in een Landrover woont, mokt en huivert.
Schoteltjes melk
De drank komt later, bij het boerderijtje van de buren, waar zes oude wijfjes rondom een groot vuur in de haard zitten te kwebbelen. Het lijkt wel een jaren vijftig boerderijfilm. ‘Die ene is net de oma van Jack Nicholson,’ mompelt Ilco. De vrouwtjes hebben plastic zakjes bij zich met zelfgebakken koekjes en doen wie er het snelst zoveel mogelijk kinderen vol kunnen proppen.
Van goedkope whisky word je duizelig en moe. We krijgen allemaal rimpelige kusjes en gaan dan terug naar de cortijo.
De verhuiswagen moet nog komen, dus we kamperen met slaapzakken op de grond. Dat voelt tenminste nog vertrouwd.
De volgende ochtend drinken we koffie in de ochtendzon met zicht over de olijfheuvels. Dunya vindt een oud fietsje en scheurt eindeloos rondjes om het huis. Chaia redt verdronken torretjes uit het zwembad en zet schoteltjes melk neer voor de buurkatten, en Bloem duikt zelf in het water.
Is dit een droom?
