Het ene moment droomde ik nog van drop, Hema en mijn zus, het volgende moment at ik haring, zat ik in de kroeg en liep door de negen straatjes naar de uitgeverij. Daar ontmoette ik voor het eerst al mijn collega’s van Leopold. ´Heel goed dat je er bent,´ zei uitgever Liesbeth die me altijd overal volgt. ‘Je bestaat dus echt,’ zei iemand anders. Dat krijg je dus als je zo veel reist. En ik dacht op mijn beurt: Ja, dat zijn ze. Paul van Loon. Karel Eijkman. Lydia Rood. Ze zien er precies zo uit als je denkt – alleen iets grijzer.
Het was een tuinfeest met eten erbij. Eten zo overdadig als ik lang niet gezien had, in een mooie Amsterdamse grachtentuin. Maar koud! We gingen steeds dichter bij elkaar staan en steeds meer mensen trokken jassen aan over hun zomerjurken. Toen het ijs kwam, werd er maar bitter weinig van gegeten. En het smolt niet eens! Toen ik op mijn hakjes door de regen terugsopte, merkte ik dat ik liep te dromen over Spanje. De zon, de sterrennachten. De olijfheuvels, met de wilde bloemen langs de weg. En ons huis… Hoe zou het zijn met de hammam, zou Bloems kamer al klaar zijn, de tuin…
Schrijversfeesten
Nu ben ik er weer. In Spanje dus. Op onze berg. Gek hoe snel Nederland alweer een verre droom lijkt.
Ilco en ik praten over het weblog.
´Ik heb geen foto´s meer,´ zegt Ilco,´er zijn nu eenmaal geen leeuwen, baobabs of vrouwen met schotels in hun lip in Spanje. Misschien moet je maar eens stoppen.´
´Maar dat weblog is mijn verbinding met de wereld,´ zeg ik dramatisch. ´Ik zit niet op facebook, ik ben bijna nooit op die schrijversfeesten. Ik trek niet over de wereld met vredesplannen zoals jij. Ik schrijf.´
´De reis is voorbij,´ wrijft Ilco het nog eens in.
´Maar alle schrijvers hebben een weblog,´ zeg ik, ´ik las laatst nog toevallig dat van Heleen van Rooijen. Over hoe ze een navelpiercing had laten zetten in Portugal.´
´Nou, dat is nog eens interessant,´ zegt Ilco.
Ik kijk om me heen. De verbouwing is klaar. Nou ja, zo goed als. De zomer is begonnen.
Op mijn bureau ligt een dik manuscript vol aantekeningen van mijn geweldige redacteur Anne Marie en mijn hoofd barst van de ideeen. Dit jaar komen er nog drie boeken van mij uit, waarvan de nieuwe Isabel Snoek al op 2 juli.
Ik knik. En slik.
Over mijn leven als schrijver zal ik in dit weblog blijven schrijven. Maar geen verbouwingsverhalen meer en veel minder foto´s. Het is waar, de reis is voorbij.
Nou ja, tot de volgende reis natuurlijk….
