Vrouwen die keihard op de grond stampen en tegelijkertijd uiterst elegant met hun handen bewegen. Mannen met gitaren en stemmen als de muezzin in de moskee. Geklap en getapdans, superstrak en in onmogelijke ritmes. En al die jurken! Decolleté, slank in de taille en duizelingwekkende rokken die je –hup- naar achter kunt schoppen. De ultieme meisjesdroom.
Ik weet waar je ze kunt kopen in Granada. Die echte jurken. Ik wil er één, nu!
Diva
Ilco en ik zitten in de tuinen van het Alhambra onder een sterrenhemel te kijken naar Cristina Hoyos, een van de oudste flamenco-diva’s, die in 1992 nog de sterren van de hemel danste op de opening van de Olympische Spelen in Barcelona. Zo wil ik ook wel 64 worden. Zo’n goede zigeunerin met haar tot op haar billen. Cristina heeft het goed bekeken, telkens als zij een solo heeft, laat ze zich omringen door van die fijne mannen met lang haar en stierenvechtersbroeken. Je verwacht dat ze elk moment haar kristallen bol tevoorschijn haalt, zo hekserig is ze. En tegelijkertijd danst ze zo verleidelijk als de duurste hoer. Ah, flamenco! Het is waar wat ze zeggen, het is meer dan muziek en dans. Flamenco is een leven. Een leven, dat hier in Andalucia nog volop wordt geleefd. Iets met passie uiteraard, en met nergens bij horen. Met een-op-een emotie. Want dat zingen, dat is dus eigenlijk gewoon gillen. Ik krijg er enorm zin van om het zelf te doen. Misschien zo in de auto terug…
Van flamenco word je sterk, zelfs door er alleen maar naar te kijken. En hebberig. Want ik heb het inmiddels helemaal bedacht. Dit jaar kan ik niet naar het kinderboekenbal want dan is mijn moeder hier. Maar volgend jaar wel. En bij een bal hoort een jurk, toch? Ik moet dus wel naar die winkel. Nog een jaartje dromen en een beetje oefenen met dat stampen. En dan… dan ga ik dansen in zo’n jurk!
