Als je in Nederland bent opgegroeid, betekent het tweede weekend van november: Sinterklaas! Het maakt niet uit of je zelf in Spanje woont, je kijkt via de satelliet naar de intocht en je speelt Sinterklaasspelletjes op de site van de Wereldomroep. En dankzij de kruiden die wij laatst in ons brievenbusje vonden, ruikt het hele huis naar speculaas.
Als je in Zuid Spanje bent opgegroeid betekent november: slachtmaand. En in het tweede weekend worden de worsten gedraaid, strengen lang en kuipen vol. Bloedworst, chorizo en nog een heleboel andere worsten, soms zo dik als mannenarmen. Overal ruikt het naar vlees: gebakken levers, uitgekookte karkassen, gestoomde varkenstong.
Alle Spaanse dochters helpen mee met ballen draaien uit wastobbes vol gehakt. Maar onze Chaia, anders altijd dol op het boerenleven, trekt zich huiverend terug met een stapel Sinterklaasboeken.
En Dunya, die opgegroeid is in de wijde wereld, wat doet zij?
Dunya
Dunya loopt vrolijk met haar laarsjes door het varkensvet te stampen. Ze is blij, ze houdt van worst – of hij nou echt is of van marsepein. Als ze met de boerenzoon (van zeven!) op de scooter voorbij scheurt, hoor ik haar Sinterklaasliedjes zingen. Foutloos. Is het toch nog goedgekomen met het doorgeven van die Nederlandse tradities.
Hoewel… ‘Erg he, dat de pakjes misschien kwijt ziin,’ zegt Bloem die avond tegen haar na het Sinterklaasjournaal.
Waarop Dunya haar oprecht verbaasd aanstaart. ‘Is het niet allemaal verzonnen dan?’
