Chaia wordt elf!
Een spannende dag, want voor het eerst doen we een echt Spaans partijtje. De hele week is Chaia al zenuwachtig. Is het raar dat ze een partijtje geeft? Dat ze een uitnodiging heeft gemaakt? Komen de meisjes uit haar klas wel? Haar zorgen slaan op mij over. Straks zitten we daar in ons uppie met taart en het weerwolvenspel. Op een middag bel ik de moeders van de meisjes een voor een op. ‘Is de uitnodiging aangekomen? Komen ze?’ Na die gesprekken, in rap Andalusich dat mijn oren laat tollen, weten we nog niet veel. Ja, dat het niet handig is om een partijtje te geven in de tijd dat alle kinderen moeten helpen met olijven plukken. Maar dat de meisjes waarschijnlijk komen – als de moeders tenminste onze cortijo kunnen vinden. Ik studeer alvast op de Spaanse woorden voor ‘weerwolf’ ‘jager’ ‘ziener’.
Weerwolven
En dan is het zover. Om vier uur zit Chaia klaar tussen de Hema-ballonnen. Gelukkig! Daar zijn de buurmeisjes. En daar zijn ook de meisjes uit de klas, sommigen nog in hun ouwe olijfkloffie, vers van het land. Maar ze zijn er! In een oorverdovende stilte worden de cadeautjes uitgepakt, de kinderen lijken totaal geïntimideerd door de gedekte tafel, de slingers, de taarten waarop ik me enorm heb uitgeleefd.
Tijd voor het spel! Ik sla snel twee wijntjes achterover en begin, in mijn beste Spaans, te verhalen van weerwolven, griezelige nachten, heksen en toverdranken.
Twee uur later zitten we er nog middenin. Verhitte gezichtjes, stralende ogen en woest geschreeuw als ze de weerwolven ontmaskeren. Ilco komt met schalen vol patat aanzetten en niemand wil naar huis.
En Chaia?
Van puur plezier gaat ze de dag erna uren door de velden galopperen.
Nu is ze elf.
