Wat was ik als kind dol op de boeken van Enid Blyton! De vijf, de vijf detectives, de dolle tweeling – ik had ze allemaal en ik heb eeuwig spijt dat ik ze in een nep-volwassen bui een keer allemaal heb weggegooid. Van Enid Blyton werd je blij, het waren feelgood-boeken over gelukkige kinderen op het Engelse platteland. Ze smaakten naar toffeecake en thee met koekjes, die boeken. Er gebeurden heus erge dingen en de kinderen haalden ‘streken’ uit, maar uiteindelijk waren de moeders lief en de vaders standvastig en scheen altijd de zon. Een baken, dat waren die boeken voor mij en misschien wel één van de redenen dat ik ben gaan schrijven. Ik verwerk ze nu zelfs in een boek en zoek even wat uit op internet.
En wat blijkt? Die gezellige Enid Blyton was een ‘mother from hell’!
Opgesloten in de keuken
Enid Blyton had twee dochters. Maar die stuurde ze zo snel ze kon naar de kostschool. Want alles in het huishouden en met de kinderen vond ze verschrikkelijk, dat was een onderbreking van het schrijven. Ze liep dan voortdurend rond met een stopwatch.
Haar fans vond Edith wel leuk, die nodigde ze ook uit op de thee (met koekjes). Maar als die er waren, werden haar eigen dochters opgesloten in de keuken. En haar man (die haar adoreerde) maakte ze belachelijk en bedroog ze om de haverklap met ongeveer alle mannen van haar personeel. Zijn carriere (hij was ook schrijver) frustreerde ze zoveel ze kon. Hij schijnt gebroken te zijn gestorven.
De jongste dochter is nu 74 en vertelt voor het eerst over haar ‘mother from hell’. De BBC heeft er een serie over gemaakt, net zoiets als wij met Annie MG Schmidt. Er is ook een dvd van. Die moet ik hebben, denk ik meteen. Maar even later weet ik het niet meer zo zeker. Ik voel me toch een beetje alsof ik een grote hap heb genomen van een heerlijk koekje, dat zomaar ineens taai is geworden.
