‘Ik vier mijn verjaardag maar niet’.
Dat zul je mij niet snel horen zeggen. Ik ben dol op verjaardagen, vooral op die van mezelf. Ooit stond ik bekend om de schalen vol appelbollen die ik bakte. En iedereen mocht ze komen opeten. Of ik kookte voor al mijn vriendinnetjes: twee dagen in de keuken en heel veel drank.
De laatste jaren zijn mijn partijtjes erg exotisch geworden. Ik herinner me taartjes middenin woest Patagonie, een chic diner in Rwanda, en het duurste kopje koffie ooit bij cafe Florian in Venetie. En natuurlijk Rio de Janeiro vorig jaar: dansend op het carnaval werd ik veertig (ik word namelijk, tot groot vermaak van mijn dochters, al een paar jaar veertig).
Maar nu. Na een paar weken op de berg voel ik me als een moemin in winterslaap. De slome post brengt één kaart (dank je wel mam!) en tjsa, die regen. Rusteloos drentel ik door het huis, in mijn dromen brengt mijn zus frambozen en rijden we de wijde wereld in met de Landrover. Ik wil feest, ik wil iets groots, ik wil…
Vijf retourtjes Marrakech
‘Gefeliciteerd!’
Ik ben niet voor niets getrouwd met een avonturier. Iemand die mij (soms) beter kent dan ik mezelf. Vijf uitgeprinte boardingpassen van Ryanair liggen naats mijn ontbijtbord. ‘Afrika om de hoek. Daarom zijn we hier gaan wonen, weet je nog?’
We gaan dus weg, vannacht al. Naar Marrakech! Ik ga meteen mijn tas pakken, mijn volgende bericht op dit blog komt uit de Rode Stad zelf… Inch’allah.
