‘Neem je ook kippen?’ vragen de mensen. ‘Lekker je eigen eitjes eten. Neem je geiten, leuk zelf kaas maken! Of paarden, honden?’ En dan komt er zo’n idyllische blik in hun ogen. Zo’n ‘droomhuisje in Toscane’ blik. Want het kan, op zich, bij onze boerderij tussen de olijfbomen. Ruimte genoeg.
Ik haast mij dan altijd om nee te roepen. Zelfs tegen paardendochter Chaia. Nee, we doen het niet, nee, ook geen paard. ‘Maar mam… alsjeblieft…’ NEE!
(lees verder wat er toen gebeurde)
Harrie
We hebben één huiskat en vijf zwerfkatten op het erf (soms meer). Dat is precies de hoeveelheid zorg die ik aankan. Katten zijn makkelijk. Je kunt ze alleen laten als je op reis gaat en ze ruimen hun eigen poep op, meestal.
Maar toen kwam Harrie dus. Zo’n Disneyhond met druipende haren die in de regen enorm hondachtig voor de deur zat en dapper kwispelde als de kinderen naar buiten kwamen. Eerst gaven wij hem onze etensrestjes, zoals we dat in Afrika bij de zwerfkinderen deden. Toen kwamen (en ik was eigenlijk al tegen) de hondenbrokken. En op een dag toen het zo verschrikkelijk regende dat je nou echt eens kon spreken van hondeweer en cats and dogs en Harrie alleen nog maar zat te rillen voor die deur, maakten Ilco en Chaia een hondenhok in het houthok buiten. Met een dekentje en speeltjes. En zo kwam Harrie ons leven binnen.
‘Neem je ook kippen?’ vragen de mensen. ‘Lekker je eigen eitjes eten. Neem je geiten, leuk zelf kaas maken! Of paarden, honden?’ En dan komt er zo’n idyllische blik in hun ogen. Zo’n ‘droomhuisje in Toscane’ blik. Want het kan, op zich, bij onze boerderij tussen de olijfbomen. Ruimte genoeg.
Ik haast mij dan altijd om nee te roepen. Zelfs tegen paardendochter Chaia. Nee, we doen het niet, nee, ook geen paard. ‘Maar mam… alsjeblieft…’ NEE!
(lees verder wat er toen gebeurde)
Rode halsband
Goed, even in vogelvlucht. Harrie moet daar weer uit, uit ons leven. Denk: hondenpoep op leuke patio, denk: fijne kitsch kitchen vliegengordijnen geheel aan flarden, denk: alle lieve zwerfkatten verjaagd, denk: blaffen.
‘Bij de gemeente hier vangen ze zwerfhonden op,’ zei mijn hippe Spaanse vriendin Toñi. Ik kon haar wel zoenen, wat enorm vooruitstrevend van Montefrio! ‘Ja hoor,’ lachte ze, ‘ en als ze hun echte huis niet snel vinden, maken ze ze direct voor je dood.’
Aha. Ik kan Chaia veel aandoen, maar niet dit. Dat zou de rest van haar leven ernstig traumatiseren.
Verder gezocht. En ja hoor! Lieve Engelse dame van de ‘dog rescue service’. Sturen die Spaanse zwerfhonden naar moedige gezinnen in Duitsland met dierenliefde. Helmaal goed, soms krijg je zelfs een fotootje. Het is alleen… de Engelse dame is nu al twee keer niet komen opdagen op de afgesproken tijd en Harrie is er nog steeds. Wat ze wel voor de deur heeft achtergelaten de laatste keer, is een rode halsband. Die ligt hier nu dreigend voor me op mijn bureau. Wat betekent dat?
Ik ben er helemaal niet gerust op.
O ja, en waarom Harrie Harrie heet: dat weet je meteen als je naar de geweldige nieuwe voorstelling gaat van mijn vriendin Mylou Frencken.
