Ook dit hoort bij emigreren: uitzoeken hoe de ambulancedienst werkt.
Jaren waren we op reis, nooit was er een grootouder ziek en nu ineens twee in één maand.
Want: daar gaat mijn moeder. Ze grijpt naar haar hart en zakt voor mijn ogen in elkaar.
In mijn paniek knal ik keihard tegen een deur op. Bloem blijft bij oma, terwijl ik het nog nooit gebruikte noodnummer bel. En dan is het balen dat je geen gewoon adres en huisnummer hebt. Ik moet dus die hele ambulance naar de goede heuvel coachen (in het Spaans! Met mijn waardeloze richtinggevoel!).
Ruim twintig minuten later zijn ze er. Is dat snel?
Mijn moeder is dan gelukkig weer bij bewustzijn. Met gillende sirenes gaan we naar het ziekenhuis van Granada.
Grey's Anatomy
Eenmaal in het ziekenhuis knapt mijn moeder zienderogen op door zuurstof en diverse infusen. Dus kan ik een beetje om me heen kijken. Wat een leuk ziekenhuis! Oké, het ziet er nogal armoedig uit: heel basaal, net als de school eigenlijk. Maar de artsen zijn allemaal heel jong, de oudste schat ik vijfentwintig. Misschien omdat het een universiteitsziekenhuis is? Het lijkt Grey’s Anatomy wel: leuke jonge dokters met stoer openhangende jassen, meisjesdokters met prachtig haar en mooi opgemaakte ogen, die ondertussen wel heel professioneel een hartprobleem analyseren. En ondertussen flirten ze er vrolijk op los en verdwijnen steeds voor ‘overleg’ in verschillende kamertjes.
Ook dit hoort bij emigreren: uitzoeken hoe de ambulancedienst werkt.
Jaren waren we op reis, nooit was er een grootouder ziek en nu ineens twee in één maand.
Want: daar gaat mijn moeder. Ze grijpt naar haar hart en zakt voor mijn ogen in elkaar.
In mijn paniek knal ik keihard tegen een deur op. Bloem blijft bij oma, terwijl ik het nog nooit gebruikte noodnummer bel. En dan is het balen dat je geen gewoon adres en huisnummer hebt. Ik moet dus die hele ambulance naar de goede heuvel coachen (in het Spaans! Met mijn waardeloze richtinggevoel!).
Ruim twintig minuten later zijn ze er. Is dat snel?
Mijn moeder is dan gelukkig weer bij bewustzijn. Met gillende sirenes gaan we naar het ziekenhuis van Granada.
Smokey eyes
Het valt mee met mijn moeder, gelukkig. Na een lange nacht mogen we naar huis, het hart klopt weer rustig en krachtig.
Pas dan zie ik dat ikzelf een enorm blauw oog heb waar ik tegen de deur ben gelopen. En dat zal je altijd zien: precies nu heb ik een skypegesprek met een theater vol kinderen in Nederland, die mijn boek ‘Wraak van de stier’ hebben gelezen. Mijn hoofd wordt geprojecteerd op een megagroot scherm.
Ik maak me op als een Spaanse dokter in Granada: dikke laag foundation, smokey eyes… De wet van Anna: wat er ook gebeurt, zorg dat je lippenstift goed is.
