Maar ja, komt oma hier ooit nog weg? Hier in Spanje is letterlijk geen vuiltje aan de lucht, maar alle vluchten naar Nederland zijn geannuleerd.
De meiden vinden het geen probleem. ‘Dan blijft oma gewoon hier wonen, net zoals al die Spaanse oma’s.’ Wat ze interessanter vinden (en ik ook) is Katla. Want wie wist nu dat dit griezelige monster echt bestond – Katla, door Astrid Lindgren omschreven als ‘een wijfjesdraak, opgestegen uit de oertijd, die op een afschuwelijke morgen wakker werd en iedereen raakte met het dodelijke vuur dat ze uitblies.’
Katla bestaat dus echt, niet alleen bij de gebroeders Leeuwenhart! Zo heet de grote broer van de IJslandse vulkaan. En soms, als die uitbarst, wordt daarna Katla wakker, horen wij op het nieuws. En dan, wat gebeurt er dan?
Rode zeesterren
De laatste keer dat Katla ontwaakte, werd heel Europa ondergedompeld in as. Droogte, armoede en dood waren het gevolg.
‘Als dat gebeurt, reizen we door naar een ander Spaanssprekend land,’ stelt Ilco de meiden gerust, ‘naar Chili bijvoorbeeld, of Venezulea.’
‘O ja,’ herinnert Bloem zich, ‘daar heb je dat grote oerwoud. En je kunt er ook duiken tussen hele grote rode zeesterren. De papegaaien vliegen zo door de lucht en de zee is turquooise en altijd warm.’
We mijmeren nog wat door over Venezuela. Dunya, die toen nog niet geboren was, luistert aandachtig naar al de verhalen. ‘He ja,’ zucht ze na een tijdje verlekkerd, ‘ik hoop maar dat ie snel uitbarst, die Katla!’
