Andere eettijden en -gewoontes. Ik geloof niet dat ik er ooit aan ga wennen.
Vandaag komt Chaia’s vriendin Estefania bij ons. Dat is vrij bijzonder, speelafspraken zijn hier niet zo makkelijk als in Nederland. Maar Estefania is helemaal weg van de Nederlandse stroopwafels ( ‘estroopwafels’ zegt ze trots) die wij soms hebben en vandaag mogen zij en Chaia die zelf gaan bakken.
‘Zorg wel voor een merienda,’ bezweert Chaia mij vantevoren. Een merienda is een hapje tussendoor en er gelden strikte regels voor. Het moet een zoet broodje zijn ‘of anders een schaal chips met een mueslireep’ en erbij een pakje drinken. Niet gewoon een glas? ‘Nee, het moet echt een pakje met een rietje zijn.’
Tapas for tea
Inderdaad, ook al hebben ze om twee uur nog een driegangen warme maaltijd gegeten in de eetzaal van de school, om vijf uur stipt laten Chaia en Estefania alles uit hun handen vallen voor de merienda. En dan sta ik ineens met een wafelijzer tussen het vet en de dampen hun werk af te maken (stroopwafels bakken bij 28 graden zomerweer is vooral een heet idee).
Precies op dat moment komen onze Engelse buren binnenvallen. ‘Just for tea’ roepen ze.
Dat lukt nog wel, denk ik, en zet snel een ketel water op het kleverige gas. Maar ik begin onmiddellijk te twijfelen, als ze zeggen: ‘Maak er niet teveel werk van hoor, gewoon een klein hapje.’ En dan blijkt de tea toch gewoon wijn met tapas te zijn.
Later, als Estefania om half 9 ’s avonds nog steeds niet is opgehaald, besluit ik toch maar het eten op tafel te zetten. Estefania kijkt verbijsterd naar de borden met rijst. ‘Wil jij ook?’ vraag ik onzeker. Estefania schudt haar hoofd. ‘Nee,’ zegt ze stellig, ‘ik heb nu toch geen hónger?!’
