Het is een vrij escapistisch karaktertrekje, dat geef ik toe: ik wil dat mijn leven zoveel mogelijk op een film lijkt, liefst eentje van Federico Fellini of Wim Wenders.
Nou is dat meestal niet zo. Ook al woon je in een romantisch Andalusisch boerderijtje, je bent toch vaak totaal betekenisloze dingen aan het doen zoals afwassen, de kattenbak verschonen en eindeloos met je kind naar de beugeltandarts gaan.
Maar vandaag is het gelukt. Het is het feest van San Isidro en ik verwacht achter elke boom de cameraploeg van een Spaanse Fellini.
Stippenjurken
Er rijden versierde boerenkarren van het dorpsplein naar het kleine kappelletje bij ons om de hoek want daar ‘woont’ hij, San Isidro. Het is nog behoorlijk koud. De bloemslingers en feestlinten wapperen wild in de wind. In de karren zitten verkleumde oude dametjes in flamenco-stippenjurken hun lippen bij te stiften. Ook onze meiden mogen mee in de stoet. Het is net koninginnendag in Durgerdam, maar deze verkleedpartij is echt.
Eenmaal bij het kapelletje, dat op een van mooiste plekjes van het dal ligt, gebeuren dus al die dingen waarvan je denkt: film! De reusachtige paellapan zo groot als een zwembad. Het flamencodansen. Mannen met hoeden die aankomen op halfwilde paarden waarvan er één griezelig begint te steigeren. Dwars door alles heen dendert de mis in de kapel en daarna is er een soort optocht dwars door de korenvelden, begeleid door een enorm harmonie-orkest dat maar een heel klein beetje vals speelt. Het is een geweldig rommelige processie. Iedereen loopt chips te eten en te kletsen met elkaar, zelfs de pastoor in zijn witte gewaad. En aan het eind gaat zelfs San Isidro dansen.
Het is een vrij escapistisch karaktertrekje, dat geef ik toe: ik wil dat mijn leven zoveel mogelijk op een film lijkt, liefst eentje van Federico Fellini of Wim Wenders.
Nou is dat meestal niet zo. Ook al woon je in een romantisch Andalusisch boerderijtje, je bent toch vaak totaal betekenisloze dingen aan het doen zoals afwassen, de kattenbak verschonen en eindeloos met je kind naar de beugeltandarts gaan.
Maar vandaag is het gelukt. Het is het feest van San Isidro en ik verwacht achter elke boom de cameraploeg van een Spaanse Fellini.
San Isidro
Dit beeld – dat afwisselend door mannen en de vrouwen wordt meegetorst – is vrolijk versierd met broodjes en een bosje verse asperges. ‘Hij gaat picknicken,’ zegt Dunya.
Ik kijk naar San Isidro. Hij hangt soms erg scheef, omdat mijn buurvrouw Belen, een van de dragers, zo lang is en de vrouwen aan de andere kant heel klein. Toch ziet hij er vrolijk uit. San Isidro is de heilige van de regen en ik spreek met hem af dat hij nu heel lang niets meer gaat doen op dat vlak.
En dan gaat hij dus dansen. Aan het eind van de processie, begeleid door het dorpsorkest, wordt hij ritmisch en behoorlijk wild heen en weer gewiegd door de dragers.
Ik zie de hele mooie meisjes met rode bloemen in hun haar, de minstens zo mooie omaatjes die met elkaar de paso doble doen en verderop langharige mannen onder het flapperende tentzeil bij de kratten vol bier die een lange nacht warm moeten houden – en ik ben volmaakt gelukkig.
Geen film, wel veel meer foto's op: www.flickr.com/photos/12966304@N00/sets/72157624075047686/
