Slachtoffers, alibi’s, sporenonderzoek… als je maar lang genoeg met detectives bezig bent, begint je hele wereldbeeld te schuiven.
Gifzuiger
Ik geef tien detectivelessen in Drente en huppel vrolijk langs de douane met een nepdolk, een gifzuiger en een bebloede handschoen in mijn handbagage. Tijdens de lange treinreis van Maastricht Airport (goedkoop vluchtje) naar Emmen lees ik de nieuwe detective van collega-schrijver Lieneke Dijkzuil die zo spannend is dat ik helemaal in de ban raak. Net als bij mijn boek De heks van de samba is er een kind vermist, maar bij Lieneke loopt het heel wat gruwelijker af.
Op de school waar ik de prijs van de Drentse kinderjury in ontvangst neem en alle kinderen meesleep in een fictieve moord word ik vervolgens als een soort deskundige ondervraagd over de motieven van Joran van der Sloot.
Slachtoffers, alibi’s, sporenonderzoek… als je maar lang genoeg met detectives bezig bent, begint je hele wereldbeeld te schuiven.
Guardia civil
Gelauwerd en nog vol van alle lof van mijn geweldige detectives-in-spe keer ik terug in Montefrio.
Waar ik vergeten ben Dunya af te melden voor de schoolbus (omdat ze naar een partijtje ging). Waar haar vriendinnen krijsend alarm hebben geslagen omdat ze Dunya ‘bij een vreemde man in de auto hebben zien stappen.’ Waar de directeur, toch al een gewichtig type, per direct de guardia civil heeft geïnformeerd, die vervolgens in vol ornaat is uitgerukt. En die uiteindelijk op hun beurt het hele partijtje de stuipen op het lijf hebben gejaagd. Zodat ik -o, anticlimax- terugkom in een dorp waar zo´n beetje iedereen (school, politie, andere ouders) schande van mij spreekt en ik nu voorlopig nog wel even te boek sta als ontaarde moeder.
