Met mijn zus Nanda in Madrid. Zij uit Amsterdam, ik uit Granada, we ontmoeten elkaar dus ongeveer halverwege.
Om de kosten wat te drukken slapen we in de jeugdherberg, gelukkig wel op een prive-kamer. Wat ze er niet bij hebben verteld, is dat die kamer direct grenst aan het mannen-wcblok. En hoe dun die muren zijn.
Dat betekent dat we de eerste nacht al wakker schrikken van vreselijke kotsgeluiden. Het gaat maar door. Na drie nachten weten we het zeker: mannen maken veel meer geluid dan vrouwen, niet alleen bij het kotsen, ook bij het tandenpoetsen, douchen en alle andere dingen die je op de wc doet. ‘Het lijkt haast of je het ook ruikt,’ zegt Nanda die eerste nacht. Inmiddels weten we ook dat de ventilatiepijp van de mannenwc zo ongeveer in onze kamer uitkomt.
Ontbinding
'Wat doen jullie dan ook hartje zomer in Madrid?' zeggen de mensen. En inderdaad, het is zo heet dat we bijna bedwelmd worden. Nanda daarentegen loopt een verkoudheid op van de airco's die overal binnen staan te loeien. Op de tweede avond steekt de mistral op en waaien alle reuzenparasols van het terras boven onze hoofden met een enorm geraas omhoog (gelukkig had ik een loshangend touwtje gedachteloos vastgebonden, dat verkomt een gruwelijk ongeluk).
En verder?
We gaan naar een toonaangevende galerie en worden allebei kotsmiddelijk van de meest gruwelijke foto's van eenzame geliefden in staat van ontbinding. Ik koop een nieuw bloesje waar net buiten de winkel alle knopen vanaf springen. De leuke ober op ons favoriete terras blijkt een Cubaanse vluchteling met een schrijnend verhaal. En in mijn favoriete flamencotentje zitten we zo ´leuk´ dichtbij dat mijn zijden jurk volledig bespetterd wordt door een enorme douche van zweet van de mannelijke danser. En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Is dit een rampenvakantie?
Welnee, over een paar uur moeten we weer afscheid nemen en ik heb nu al een brok in mijn keel. En ook Madrid mis ik nu al.
