Lijsterheks

De postbode brengt de Lijster-uitgave van mijn boek Het heksenhotel. Ik ben blij! Lijsterboeken bestel je op school, voor een zacht prijsje. Met een beetje geluk gaat nu weer een hele nieuwe groep kinderen dit boek lezen.
Ik geloof dat Het heksenhotel mijn favoriete boek is van wat ik tot nu toe heb geschreven. En er hoort ook een fijn heksenverhaal bij.

Ierland

Voor dit boek ging ik naar Ierland. Via-via kende ik daar een echte heks, die mij een aantal voor de wicca’s magische plekken zou laten zien. Ik zat in die tijd nog bij een andere uitgeverij en had het gevoel dat ik daar niet veel verder kwam. Maar overstappen van uitgever doe je niet zomaar, dat ligt allemaal heel ingewikkeld. Dus daar was ik nog over aan het piekeren.
Uiteraard vertelde ik daar niks over aan de heks in kwestie. Het enige dat zij wist was dat ik research wilde doen voor een heksenboek. En zij zou me wel eens even inwijden!

Heksenkring

De heks was doodeng. Ze was kaal (zie je dat Roald Dahl toch gelijk heeft?!), dik en streng. Ze nam me mee de weilanden in. We klauterden over hekken en liepen langs stieren. Door die heks was ik daar toch minder bang voor dan normaal.
Uiteindelijk kwamen we bij een kring van stenen. Heel oude stenen, nog uit de tijd van de druiden. Daar, op die plek ging de heks met mij in het rond rennen. Ik had besloten me overal voor open te stellen, gewoon mee te doen en maar te zien wat er zou gebeuren. Toch schaamde ik me een beetje voor de stieren in de verte want de heks gilde er ook nog allerlei rare formules bij.
Plotseling ging ze zitten. Ze deed haar ogen dicht en raakte in een soort trance. Ik wachtte of er met mij ook iets zou gebeuren, maar ik zag alleen het gras, de stieren, de wolken die door de hemel joegen. Het was op zich niet onprettig.
Na een tijdje werd de heks weer wakker. Ze had contact gehad met de oude druiden, zei ze, en het was enorm intens geweest. De oude druiden hadden haar van alles ingefluisterd.
Toen begon het keihard te regenen en we moesten rennen naar de auto die drie weilanden verder stond.

Boodschap

Maar het raarste komt nog.
Toen de heks mij naar het huisje had gebracht waar ik logeerde, reed ze keihard weg in haar oude autootje. Ik keek haar na.
Toen zag ik dat ze ineens net zo hard achteruit terug kwam rijden.
Ze draaide haar raampje open en riep: ‘O ja, de oude druiden hebben me ook nog een boodschap voor jou mee gegeven.’
Ik kwam snel dichterbij. ‘Wat dan?’
De heks haalde haar schouders op. ‘Ik snap het ook niet, maar ze zeiden: find yourself another publisher.’

Dat heb ik toen meteen gedaan. Met heksen moet je niet spotten.