Ik zag gisteren een raar tv-programma. Een blije rijke familie ging een zielige arme familie helpen ‘en niet alleen financieel’.
De hulp begon met vijfhonderd euro, waarop de arme familie de rijke familie uitnodigde voor een picknick in het park. De rijke familie verliet hun zeilschool in het hoge noorden en keek zijn ogen uit. ‘Kijk lieverd’ (tegen het zoontje) ‘Dat zijn nou flats. Daar wonen mensen.’
De rijke zoon en de arme zoon gingen samen spelen. Maar toen ging het mis. De arme jongen zei namelijk tegen de rijke jongen: ‘Je moet je moeder doden met een speer.’ Die opmerking was enerzijds totaal onverwacht, maar tegelijkertijd ook prima te duiden door iedere amateurpsycholoog. Helaas, de rijke familie (en ook de presentator) beschikte niet over dergelijk inzicht. Wat er wel gebeurde: de rijke jongen rende naar zijn moeder, die op haar beurt diep geschokt begon te huilen, de rijke familie verliet subiet de picknick en wilde nooit meer iets te maken hebben met de arme familie.
Waarom vertel ik dit?
Slaan
'Verhalen tijdens de kinderboekenweek moeten gezellig zijn,' kreeg mijn vriendin Nancy te horen van een juf, toen er, naar aanleiding van een prachtig verhaal waarin de vader de zoon met een wilgentak op zijn voetzool slaat, in de klas spontaan een gesprek ontstond over slaan. Geweldig, zo lijkt me. Maar de juffen waren echt boos en geschokt en Nancy mag daar nooit meer terugkomen.
'Er moet uiteindelijk wel een happy end zijn bij een jeugdboek' mailt een andere vriendin naar aanleiding van mijn artikel over rotkinderen in boeken. 'Je mag een rotkind zijn, maar er is een uitweg. En op het eind heb je een positief gevoel: het kan anders'.
Ik denk dat mijn vriendin daar praat namens zeker tachtig procent van alle Nederlandse ouders en misschien wel negentig.
En de rare juffen van Nancy zijn ook gewoner dan je zou denken.Ik kom ze namelijk voortdurend tegen. En als het geen juffen zijn, dan wel bibliotecaressen. Of families met een zeilschool.
Ik zag gisteren een raar tv-programma. Een blije rijke familie ging een zielige arme familie helpen ‘en niet alleen financieel’.
De hulp begon met vijfhonderd euro, waarop de arme familie de rijke familie uitnodigde voor een picknick in het park. De rijke familie verliet hun zeilschool in het hoge noorden en keek zijn ogen uit. ‘Kijk lieverd’ (tegen het zoontje) ‘Dat zijn nou flats. Daar wonen mensen.’
De rijke zoon en de arme zoon gingen samen spelen. Maar toen ging het mis. De arme jongen zei namelijk tegen de rijke jongen: ‘Je moet je moeder doden met een speer.’ Die opmerking was enerzijds totaal onverwacht, maar tegelijkertijd ook prima te duiden door iedere amateurpsycholoog. Helaas, de rijke familie (en ook de presentator) beschikte niet over dergelijk inzicht. Wat er wel gebeurde: de rijke jongen rende naar zijn moeder, die op haar beurt diep geschokt begon te huilen, de rijke familie verliet subiet de picknick en wilde nooit meer iets te maken hebben met de arme familie.
Waarom vertel ik dit?
Groots en geweldig
Het is een beetje suf, maar ik heb de halve nacht liggen denken aan dat stomme tv-programma.
En eigenlijk word ik er tamelijk moedeloos van. Hoe kan ik zo nou 'een lans breken voor rotkinderen'? (die tekst komt op de achterkant van Nooit meer lief).
Het is ingewikkeld. Ik ben geen fan van rotkinderen, niet in boeken en niet in het wild. Maar ik ben er ook niet (meer) bang voor.
Omdat ik denk dat wij allemaal rotkinderen zijn. Maar ook: dat we allemaal groots en geweldig zijn. En het een niet kan bestaan zonder het ander te erkennen.
En daarbij geloof ik ook nog eens dat de meeste kinderen prima in staat zijn om te filteren, om uit de onoverzichtelijke brei die het leven is (of een boek) precies dat te pikken wat voor hen op dat moment relevant is.
Maar ja, het zijn de juffen en ouders die hun boeken kopen. En of die het aandurven, straks, met Nooit meer lief?
Ik heb er een hard hoofd in.
