En toen had ik ineens drie kaartjes, dus toen mocht ik toch naar het kinderboekenbal. Omdat het deze kinderboekenweek vooral gaat om illustraties, was de dressing code ‘kleurig, beeldig, of, vooruit, als een plaatje’ of zoiets (heb de uitnodiging niet meer bij de hand). Dus rood Madmen-achtig jurkje aan met glitters en rode schoenen en snel vanuit de scholen in Boxtel door naar het feest. Daar zag ik denk ik vijf andere rode jurkjes. Verder veel zwart en vooral grauw. Als de mannen er wat van hadden gemaakt, hadden ze een off-zwart Mathijs van Nieuwkerk achtig pak aangetrokken met licht, effen overhemd. En de allerberoemdste schrijfster van Nederland liep in een verwassen wijde broek met bretels. Dit zette de toon.
Griffel
Nee, geen heftige glamour op het kinderboekenbal. Maar goed, dat telt misschien ook niet. Want er was natuurlijk de inhoud. Zoals die heel-knap-maar-niet bepaald nieuwe human beatbox dansgroep. Tekenen op toneel (leuk, maar zoveel mooier gezien bij bijvoorbeeld het RO Theater). Het meisje van de Nachtwacht dat tot leven kwam om de gouden griffel uit te reiken (dit was zo gepikt van het boek Het meisje van de nachtwacht dat ik hoop dat ze er afspraken over hebben gemaakt). Miriam Oldenhave, die het kinderboekenweekgeschenk had geschreven, en die een soort kleinkunstversie van Mees Kees gaf – bewonderenswaardig profi. Plus de Gouden Griffel dus, voor Voordat jij er was van Daan Remmerts de Vries. En dit laatste was echt fijn. Een boek dat je blind kunt kopen voor kinderen tot een jaar of zes en waar misschien wel mee gaat gebeuren wat je ooit had met Jij bent de liefste van Hans en Monique Hagen: dat je bij exemplaar vijf dacht: ' O nee, toch niet weer dit cadeauje? Verzin eens iets anders voor mijn kinderen'.
En toen had ik ineens drie kaartjes, dus toen mocht ik toch naar het kinderboekenbal. Omdat het deze kinderboekenweek vooral gaat om illustraties, was de dressing code ‘kleurig, beeldig, of, vooruit, als een plaatje’ of zoiets (heb de uitnodiging niet meer bij de hand). Dus rood Madmen-achtig jurkje aan met glitters en rode schoenen en snel vanuit de scholen in Boxtel door naar het feest. Daar zag ik denk ik vijf andere rode jurkjes. Verder veel zwart en vooral grauw. Als de mannen er wat van hadden gemaakt, hadden ze een off-zwart Mathijs van Nieuwkerk achtig pak aangetrokken met licht, effen overhemd. En de allerberoemdste schrijfster van Nederland liep in een verwassen wijde broek met bretels. Dit zette de toon.
Zoet
En daarna? Toen tippelde ik wat rond en dronk te zoete champagne. Had even helemaal geen zin in kinderen (sorry kinderen) maar helaas, daar stikte het van. En ook waren er behoorlijk wat schrijvers die daar enorm op inspeelden, zoals de gerenommeerde en toch al wat oudere L die in een grote grijze verfoveral (thema!) rondsnelde en ook was er Rembrandt himself.
'Lees mijn stuk donderdag in Vrij Nederland' zei ik een keer of honderd, tot ik helemaal moe was van mezelf.
Toen had ik wel willen dansen, heel lang en heel feestelijk (ik had mijn baljurk toch niet voor niks aangetrokken) maar de DJ die er was stond op een onaantrekkelijke gang waar het te licht was. En ik moest nog de tram halen en vandaag weer naar Groningen en mijn rode schoentjes deden inmiddels heel erg pijn, dus toen ging ik, toch weer heel Assepoesterachtig, weg voor twaalf uur – zodat ik de echt leuke afterparty, als die er al was, geheel gemist heb.
